Ik heb het geprobeerd, echt waar, met ik heb je zoveel kansen gegeven en je gaf nooit iets terug.
Je hebt me vanaf dat we elkaar hebben ontmoet steeds hetzelfde verhaal verteld.
Het was alsof ik keer op keer naar hetzelfde deuntje luisterde en er leek niets te zijn dat hielp om het te veranderen.
Ik ging elke avond naar bed, met het idee dat het ‘s ochtends anders zou zijn. Maar toen ik wakker werd, voelde ik me nog moeier dan de dag ervoor.
Je hebt me veel beloftes gedaan en nog meer smoesjes gegeven. Maar je hebt me nooit het bewijs gegeven dat je zou veranderen en dat we eindelijk ons liefdesverhaal zouden kunnen beleven.
Ik denk dat dat betekent dat het niet echt een liefdesverhaal was en dat het dat nooit zou zijn geweest. Het was maar een spel en wij waren er de belangrijkste spelers in.
Ik was gewoon een dwaas die je bleef vertrouwen, maar door dat te doen, deed ik alleen mezelf pijn. En eerlijk gezegd werd ik moe.
Ik wilde niet meer naar je smoesjes luisteren, omdat ze nooit lijken te eindigen.
Elke keer dat ik je vroeg om een serieus gesprek over onze relatie te voeren, vertelde je me hetzelfde oude verhaal.
Keer op keer werden je smoesjes clichés en elke keer dat ik ze hoorde voelde ik me misselijk.
Op een dag zei je dat het kwam, omdat de timing niet goed voor je was en ik vroeg je me te vertellen wanneer dat dan wel zou zijn.
Had ik moeten vertrekken en na vijf jaar weer terug moeten komen? Na een jaar? Na een maand?
Nou, ik had dat toen echt niet kunnen doen, want als ik dat had gedaan, dan zou ik voor altijd zijn vertrokken.
Zelfs als je timing op magische wijze goed was geworden, geloof me, dan zou ik niet terug zijn gekomen.
Ik had te lang naar je smoesjes geluisterd en ik had niet het idee dat ik dat nog langer kon blijven doen.
Je maakte duidelijk dat JIJ niet klaar voor mij was en dat was de enige waarheid.
Als je er toen nog niet klaar voor was, dan wist ik dat je er de volgende dag of zelfs over vijf jaar ook niet klaar voor zou zijn.
Je ‘slechte timing’ maakte alleen maar duidelijk dat je me niet leuk vond zoals ik jou leuk vond, maar dat was jouw verlies. Ik werd het zat om ertegen te vechten.
Ik ben wel duizend keer voor je woorden gevallen. Ik heb ze op dezelfde manier een kans gegeven als dat ik jou een kans hebt gegeven.
Wat er ook gebeurde, je bleef hetzelfde doen.
Je hebt nooit een serieuze relatie gewild, maar je maakte het minder kwetsend door te zeggen dat je beslissing slechts tijdelijk was.
“Op dit moment wil ik niets iets serieus.”
Je wist niet eens hoe hoopvol ik me voelde toen ik de woorden ‘op dit moment‘ hoorde.
Ik gaf je de tijd zodat je je leven kon uitwerken en ik bleef wachten. En wachten… En wachten…
Je ‘op dit moment‘ leek eeuwig te duren.
Het kwam op het punt waarop ik me fysiek te moe voelde om mijn telefoon te pakken en je bericht te lezen, omdat ik wist dat je me nog een smoesje zou geven.
En ik had gelijk, want je hebt altijd je best gedaan om me iets nieuws en fris te vertellen dat als doel had om mijn hoop te hernieuwen.
Dat was het moment waarop je het druk met werk, familie of vrienden kreeg.
Er was altijd wel iets…
En ik denk dat als ik je nog een kans had gegeven, het volgende dat je me zou hebben verteld, zou zijn geweest dat je op een afgelegen eiland vastzat en dat je op dat moment niet echt aan onze relatie kon denken.
Ik was het zat en ik realiseerde me dat je nooit zou veranderen, hoe lang ik ook bij je bleef.
Dus die avond zei ik je dat ik er niet meer tegen kon en dat ik bij je wegging en je besloot je vieze spelletje nog een keer te spelen.
Je viel voor mijn neus uit elkaar en vertelde me dat je niet wilde verliezen wat we hadden. Je smeekte me om te blijven en je nog een kans te geven en dwaze ik accepteerde het.
En wat was het volgende dat ik van je kreeg? Twee zinnen die me zelfs vandaag nog boos maken.
“Dat we het wel een tijdje geheim kunnen houden. Ik ben niet goed met etiketten.”
Weet je hoe ik me daardoor voelde? Nou, het was alsof ik van een klif was gegooid.
Ergens midden in de val, ving je me op en gaf je me hoop dat ik veilig was. Daarna gooide je me er weer overheen.
Toen was er het moment dat je zelf alle banden met mij verbrak.
Ik was het zat om zelfs met jou in dezelfde kamer te zijn, omdat je gevaarlijk was. Je speelde met mensen alsof ze speelgoed waren.
Je veranderde me in een wanhopige, trieste versie van mezelf en ik kon er niet meer tegen.
Toen besefte ik dat ik het zat was om naar je smoesjes te luisteren. Ik wist dat ik mijn leven niet langer om hen heen kon bouwen.
Ik kon niet bij iemand zijn die alleen maar deed alsof hij me leuk vond, zodat hij niet alleen eindigde.
In plaats daarvan wilde ik iets echts.
Ik wilde iemand die van me zou houden zoals ik ben, zonder te doen alsof.
Hij zou het me vertellen als er iets mis was en hij zou altijd proberen om dingen te laten werken.
Ik wilde me in een relatie veilig voelen, weten dat het echt was wat ik wilde en dat ik niet met zomaar iemand genoegen nam.
Ik wilde een toegewijde, serieuze relatie, waarin we zouden samenwerken om onze toekomst te creëren. Om ons liefdesverhaal te creëren…
Het belangrijkste was dat ik geen smoesjes meer wilde horen. Ik was ze zo zat.
Elke keer dat ik er enige vorm van hoorde, draaide mijn maag zich om en dan voelde ik meteen de drang om weg te lopen van iemand die ze zei.
Ik wist dat ik geen manipulatie met woorden meer zou overleven, want zo was onze relatie (als ik het zelfs maar een relatie mag noemen, want je hield er niet van om dingen een etiket te geven, toch?).
Je manipuleerde me met je woorden en ik leek er altijd in te trappen.
Keer op keer gaf ik je het groene licht om met me te spelen zoals je wilde.
Ik geef toe dat dat mijn fout was. Aan de andere kant moet je ook toegeven dat je me nooit voor altijd wilde hebben, ik was slechts een tijdelijke oplossing en dat was het beste wat ik ooit voor je zou kunnen zijn.
Je smoesjes hielden me zo lang in je leven als je wilde, totdat ik besloot dat het genoeg was.
Ik was uitgeput en ik kon er niet meer tegen, ik wilde iets echts, iets waardoor ik niet het gevoel zou krijgen dat ik niet genoeg was.
Ik wilde iemand die me elke keer dat ik aan zijn naam dacht blij zou maken.
En jij was nooit die man…
