“Je man is zo’n aardige vent. Je hebt zoveel geluk!”
Oh, als al die mensen die me dit vroeger vertelden de waarheid eens hadden geweten.
Natuurlijk was mijn ex-man altijd ongelooflijk charmant, liefdevol en aanhankelijk geweest tegenover andere mensen. Hij was tegen iedereen vriendelijk geweest en hij had een soort verleidelijke energie die zo aantrekkelijk en uitnodigend was dat je het nauwelijks kon weerstaan.
Ik denk dat dat ook een van de dingen is die ik aantrekkelijk aan hem vond. Ik geef toe dat toen we elkaar voor het eerst hadden ontmoet, ik ik hals over kop voor hem ben gevallen. Door zijn charme viel ik hard voor hem.
Hij was alles waar ik ooit van droomde: vriendelijk, gepassioneerd, ambitieus, toegewijd, intelligent en zelfverzekerd.
Ik hield van hoe zelfverzekerd, onafhankelijk en vindingrijk hij leek te zijn. Ik had het gevoel dat deze man in staat zou zijn om voor me te zorgen en me te onderhouden, wat er ook gebeurde.
Niemand geloofde me
Dat was totdat ik me realiseerde dat het allemaal een masker was dat hij zo succesvol droeg. Niet veel mensen merkten dat hij niet echt de persoon was die hij voorstelde te zijn. In feite wist niemand wat voor soort persoon hij werkelijk was.
Kwaadaardig. Dat is het woord dat ik zou gebruiken om hem te beschrijven. Maar wanneer ik het durfde te zeggen, dan zouden mensen hun hoofd schudden in ongeloof. Niemand geloofde me.
“Wat, hij? Oh, dat kan niet waar zijn!” Het is alleen wel zo. Het is zeker waar.
Maar in het begin was alles meer dan geweldig
Zoals ik hierboven al zei, was mijn ex-man mijn droomman. Of de droomjongen van elke vrouw.
Ik herinner me dat hij me tijdens onze tweede date vroeg om zijn vriendin te zijn. Het kwam als een schok omdat we elkaar nog steeds niet goed kenden, dus ik had mijn bezorgdheid geuit dat het waarschijnlijk te vroeg was om dingen officieel te maken.
Hij verzekerde me dat ik fout zat. Hij beweerde dat hij zo zeker van ons was en dat hij er zeker van was dat ik de vrouw voor hem was. En dat hij zeker de man voor mij was.
Hij sprak over de sterke en onbreekbare connectie die we blijkbaar hadden, hij noemde alle dingen die we gemeen hadden, en hij prees de timing en het universum dat ons samen had gebracht.
Als ik er nu over nadenk, was het bijna alsof hij probeerde me in verlegenheid te brengen omdat ik het eerst niet zag. Alsof ik een soort onvolwassen meisje was die alleen maar zonder enige verplichting met iemand naar bed wilde.
En dat allemaal omdat ik vond dat het te vroeg was om een relatie aan te gaan op de tweede date.
Hoe dan ook, op onze derde date, vertelde hij me dat hij van me hield. Let wel, dit gebeurde allemaal in de loop van een week. Omdat hij zo aandrong dat we elkaar elke dag na zijn werk zagen.
Het begin van de ellende
De eerste maand van onze relatie was waarschijnlijk de beste maand, maar ook het begin van de slechtste periode van mijn leven.
Ik voelde me zijn muze. Hij zette me meteen op een voetstuk en hij liet me me zo speciaal voelen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me door een man echt geliefd en gewaardeerd.
Hij liefdesbombardeerde me tot in de vergetelheid, tot het punt dat ik vergat wie ik was en wat ik in mijn leven moest doen. Ik verloor mijn gevoel van eigenwaarde en noemde dat liefde.
Maar toen begon het met de dag erger te worden
Toen de wittebroodsweken voorbij waren, begon ik rare vibes van hem te krijgen. In het begin begon hij grappige opmerkingen te maken over mijn uiterlijk, zowel privé als in het bijzijn van andere mensen.
“Oh wauw, je haar is zo vettig vandaag!” of “Ik heb er altijd van gehouden als mijn vrouw een beetje mollig is.”
En wanneer ik hem ermee confronteerde, dan noemde hij me te gevoelig en zei dat ik tegen een grapje moest kunnen.
Mijn vrienden hebben het nooit gemerkt. Het enige waar ze zich op konden concentreren, zijn de betoverende geschenken waarmee hij me zou overladen – chique diners elke vrijdag, verrassingskaartjes voor spannende locaties en dure sieraden, waarvan de belangrijkste de prachtige verlovingsring is na slechts 6 maanden een relatie te hebben gehad.
“Ik weet dat het te vroeg lijkt, maar ik ben er klaar voor. Ik weet dat jij de juiste vrouw voor me bent.“
En ik zei ja omdat ik echt geloofde dat hij de ware voor me was. Ik dacht dat hij zo enthousiast was om met me te trouwen omdat hij niet kon wachten om elke dag van de rest van zijn leven met mij aan zijn zijde door te brengen.
Terwijl hij in feite met me trouwde, zodat hij meer toegang en controle over mijn leven kon krijgen.
Hoe kan ik verwachten dat mensen mijn ex als een narcist herkennen terwijl zelfs ik dat niet kon?
Ik realiseerde me al snel dat mijn huwelijk verre was van wat ik me als kind had voorgesteld. Ik trouwde niet met een prins op een wit paard, een heer die zo gretig was om de grond waarop ik loop te kussen.
Eigenlijk trouwde ik met iemand wiens hoofddoel het was om mijn leven ellendig te maken.
Mijn ex-man was de meester van gaslighting. Telkens als ik zei dat hij me pijn deed met iets wat hij deed, zoals me beledigen of een aantal van mijn grenzen overschrijden, dan zei hij dat dat nooit gebeurd was en ik me alles in had gebeeld.
En het trieste was dat ik geloofde dat ik waanvoorstellingen had. Ik dacht dat ik de gekke was, de giftige, de slechte in onze relatie.
Hij gaf me voortdurend de schuld van dingen die nooit waren gebeurd, en ik verontschuldigde me voortdurend.
Op momenten van grote wanhoop probeerde ik met iemand te praten. Ik vertelde mensen over wat mijn narcistische ex-man deed, maar niemand geloofde me.
Ik was zo ongelooflijk verdrietig. En ik gaf ze allemaal de schuld. Hoe konden ze niet zien wat voor persoon hij werkelijk was?
Totdat ik het wist: hoe kon ik het mensen kwalijk nemen dat niemand me geloofde als zelfs ik verblind was door zijn narcistische charme?
Ik besloot mezelf te helpen
Soms, als je ergens mee worstelt, dan ligt de enige remedie in jezelf. Dat was bij mij tenminste het geval.
Ik begon (stiekem) in therapie te gaan, op zoek naar validatie en begrip van een professionele bron. En gelukkig kreeg ik wat ik zocht.
Mijn therapeut legde alles uit en verzekerde me dat het nooit mijn schuld was. Ze zei dat het beste voor mij zou zijn om afstand van hem te nemen en zijn narcistische voorraad af te sluiten.
Ze moedigde me aan om te scheiden, wat niet gemakkelijk was. Ik moest het eigenlijk allemaal in m’n eentje doormaken. Maar het was het absoluut waard.
Ik realiseerde me dat als de prijs van het bevrijden van mezelf van mijn narcistische ex het feit was dat niemand me geloofde – dan zij het zo! Mijn mentale en emotionele gezondheid zijn veel belangrijker voor me dan wat dan ook.
