Ik ben vaak gekwetst en ik ben nog vaker in de steek gelaten.
Mensen zijn in mijn leven gekomen, maakten een impact en vertrokken daarna alsof ik niets voor ze betekende. Eén keer, twee keer en toen ben ik gestopt met tellen.
Ik kon er niet mee omgaan dat het aantal jaar na jaar groter werd.
Elke keer als ik aan de dingen dacht die ze me aandeden, zonk mijn hart een beetje dieper.
“Ben ik echt een slecht mens? Verdien ik het om door elke man die in mijn leven komt behandeld te worden alsof ik niets waard ben?”
Deze vragen werden mijn gemoedstoestand. Ik vroeg me vaak dingen af over de manier waarop jongens me behandelden alsof ik geen hart heb, geen emoties.
Ze namen wat ze wilden, voedden hun ego en gingen toen verder en lieten me in het verleden achter – ze keken op weg naar buiten niet eens om.
En toen, als andere mensen me vertelden dat ik veranderd was, staarde ik ze alleen maar wezenloos aan.
Ik zou ze het hele verhaal erachter kunnen vertellen, maar ik heb gewoon geen vechtlust meer in me zitten.
Ik ben van alle ervaringen uit het verleden uitgeput geraakt en ben begonnen om een muur om mezelf heen te bouwen. Iets dat me tegen de boze gezichten kan beschermen die maar engelenmaskers blijven dragen.
Begrijp me niet verkeerd – ik zit nog steeds vol liefde.
Elke keer dat een man me aardig behandelt romantiseer ik nog steeds de kleine gebaren van vriendelijkheid. Ik slaak nog steeds een diepe zucht als ik een gelukkig verliefd stel zie.
De manier waarop ik de liefde zie en erover voel, zal nooit veranderen. Ik zal altijd dat dwaze meisje zijn dat in haar perfecte match, in haar prins op het witte paard gelooft.
Maar ik ben voorzichtiger geworden, dat is een feit.
Elke keer dat een man me in de steek liet, trok ik een beetje meer naar binnen. Stap voor stap kwam ik op het punt dat ik mannen amper vertrouw.
Ik weet wat ze me in het verleden hebben aangedaan en ik ben bang om ooit nog dezelfde ervaringen mee te maken.
Van de giftige mannen die met mijn gevoelens speelden en me manipuleerden, tot degenen die me emotioneel misbruikten en nooit iets gaven om hoe ik me voelde.
De gevoelens die ze bij mij oproepen, zijn nog steeds diep in mijn hart gegrift.
Hun vingerafdrukken zullen dit lichaam nooit verlaten, hun acties zullen nooit mijn gedachten verlaten.
Door hen ben ik als het om liefde gaat voorzichtiger geworden. Elke man die ik nu ontmoet, lijkt een masker te dragen, zoals alle mannen voor hem.
Ik heb problemen met het zien van het goede in mensen, aangezien ik weet hoe destructief ze kunnen zijn.
Ik weet hoeveel pijn het doet als je niet in slaap kunt vallen, omdat je beelden in je hoofd blijft herhalen. Als je jezelf af blijft vragen, “Was het mijn schuld dat ze me pijn hebben gedaan? Heb ik iets verkeerds gedaan?”
Want als je ziet dat het patroon zich blijft herhalen en elke man je op dezelfde manier behandelt, dan begin je te denken dat het probleem bij jou zit.
Je hebt het gevoel dat je iets verkeerds doet, want wat je ook doet en hoe hard je je ook voordoet, ze vinden allemaal een manier om je kapot te maken.
Dat is wat me voorzichtig heeft gemaakt.
Dat is wat me ertoe heeft gebracht om aan elke man die na die pijnlijke ervaringen uit het verleden in mijn leven is gekomen te twijfelen.
Dus alsjeblieft, neem me niet kwalijk dat ik er zo lang over doe. Neem me niet kwalijk dat ik je een miljoen vragen heb gesteld voordat ik je binnenlaat.
Het meisje in mij is nog steeds bang voor wat je me aan zou kunnen doen, zelfs nadat ik je binnen heb gelaten.
Maar ik weet dat ik door moet gaan met mijn leven en dat ik me niet van de rest van de wereld af kan zonderen alleen omdat een paar slechte mensen in het verleden wisten hoe ze me pijn konden doen.
Ik realiseer me dat het een meedogenloze wereld is waarin ik zelf mijn grootste beschermer moet zijn. Ik moet mijn eigen beschermengel zijn, want niemand anders zal dat ooit doen.
En dat is precies wat ik doe. Ik ben niet te gereserveerd en doe niet alsof ik beter ben dan anderen.
Het is niet dat ik me als een koningin gedraag en elke man negeer die me benadert.
Dit ben ik – een meisje dat meerdere keren gekwetst is geraakt, in een poging haar hart te redden dat het niet opnieuw gebroken wordt. Een meisje dat nog steeds de stukken opraapt nadat mannen hadden besloten om haar te verpletteren alsof ze een zandkasteel is en geen mens met gevoelens.
Dus de volgende keer dat iemand me vertelt dat ik veranderd ben, vertel ik ze misschien wel het hele verhaal.
Ik zou ze alle redenen kunnen vertellen waarom ik me gedraag zoals ik ben, omdat ik niet zo geboren ben.
In plaats daarvan heeft de wrede wereld ervoor gezorgd dat ik in mijn eigen schulp ben gaan zitten en me voor degenen heb verstopt die graag met de gevoelens van anderen spelen.
Ik zit nog steeds vol liefde – dat deel van mij zal nooit veranderen. Het zit diep in mijn binnenste geworteld en ik zal het nooit uit mijn systeem kunnen krijgen.
Maar wat is veranderd, is de manier waarop ik me om mensen heen gedraag.
De hoeveelheid tijd die ik nodig heb om ze binnen te laten, is zoveel langer, omdat ik me geen nieuw liefdesverdriet kan veroorloven.
Ik ben in het verleden naïef geweest en heb mensen meer vertrouwd dan ik zou moeten. Ik heb hun bedoelingen nooit in twijfel getrokken, omdat ik geloofde dat we van nature allemaal goed zijn.
Maar dit is veranderd en dat kun je me niet kwalijk nemen. Als je dezelfde dingen als ik zou moeten doorstaan, dan zou je er nooit een woord over zeggen.
Ik weet hoe het voelt om lief te hebben en te verliezen. Om iets terug te geven en niets terug te krijgen behalve tranen en pijn. Die gevoelens zijn mij goed bekend.
Dus vraag me alsjeblieft niet waarom ik een muur om mezelf heen heb gebouwd. Waarom ik anderen uit mijn wereld blijf duwen.
Ik ben gewoon voorzichtiger, dat is alles. En ik zal waarschijnlijk zo blijven totdat ik degene tegenkom die me zal laten zien waarom ik nog steeds in liefde geloof.
