Het idee om niet gerespecteerd te worden heeft me nooit echt aangesproken, zoals je kunt begrijpen. Ik wilde niet het meisje zijn waarvan iedereen dacht dat ze zwak was, maar eerder het meisje dat iedereen benijdde voor de gezonde relatie waarin ze zich bevond.
Dat ging niet zoals gepland.
Je was als een wervelwind die uit het niets in mijn leven kwam. Ik zag hoe je zonder enige zorg in de wereld bezig was. Ik dacht dat ik geboren was voor het ongeluk, omdat ik dacht dat er nooit liefde op mijn pad zou komen.
Je gaf me je aandacht, je tijd en de minimale inspanning die mijn arme hart als pure genegenheid zag. Wanneer ik naar je keek, zag ik het potentieel en ik dacht echt dat het potentieel mijn tijd waard was.
Was ik even naïef. Nu ik op die periode van mijn leven terugkijk, kan ik eindelijk zien dat ik het volkomen mis had.
Je vraagt je vast af waar al die aanbidding is gebleven. Je zag hoe mijn ogen gingen schitteren als ik naar je keek en dat mijn glimlach breder werd als je me een greintje aandacht gaf.
Dat is allemaal al lang voorbij, kerel.
Wat is er met dat schattige kleine meisje gebeurd dat zich aan elk woord vasthield dat je zei? Nou, ze besefte zich dat ze met zoveel minder genoegen nam dan ze verdiende.
De eerste keer dat ik me realiseerde dat ik mijn normen voor jou had verlaagd, was toen je thuis kwam en gewoon naar bed ging. Je wilde me niet vertellen waar je was geweest. En je kon ook niet uitleggen waarom je zo laat thuis kwam.
Je nam niet eens de moeite om me een knuffel te geven. Op dat moment deed het pijn om te weten dat ik er klaar voor was om je deze tederheid te geven, maar het interesseerde je niet genoeg om het te beantwoorden.
Ik werd boos op mezelf, omdat ik niet hard tegen je had geschreeuwd, gewoon om je te laten begrijpen hoeveel pijn het doet. Dat was de eerste slapeloze nacht van onze relatie.
De volgende keer dat ik me niet gerespecteerd voelde, was toen je niet eens naar me keek. Je vrienden waren er, je had de tijd van je leven. Terwijl ik in een hoekje zat en me niet om mijn gemak genoeg voelde om met iemand te praten. Ik was een buitenstaander, volledig vervreemd door de mensen die jij als speciaal zag.
Ik had die hele avond zin om te huilen, omdat ik dacht dat de man van mijn dromen me nooit zou laten bungelen. De normen die ik mezelf stelde waren zoveel hoger, omdat jij de belangrijkste persoon voor mij was – dat zou ik jou nooit hebben aangedaan.
Je noemde me dramatisch en een huilebalk. Je zei dat ik niets meer was dan een aandachtszoeker die niet met sociale interacties kon omgaan.
Dat was de tweede keer dat ik niet kon slapen, omdat ik zoveel last had van die woorden. Ik wilde veranderen, maar ik wist niet of ik dat kon.
Tussen die situaties en de laatste druppel, wilde ik je niet lastig vallen met problemen die je mijn onzekerheden noemde. Ik voelde me niet onzeker, ik voelde me niet gerespecteerd.
Ik dacht niet minder van mezelf, maar ik dacht eerder minder van de persoon met wie ik koos om me te associëren.
Mijn vrienden vertelden me dat ze nooit hadden gedacht dat ze me in een relatie als deze zouden zien. Ze zeiden dat ik mijn normen altijd presenteerde als een heilige graal van geluk die me veilig en gezond hield. En nu? Waren die normen niets meer dan een schaduw in mijn achterhoofd.
Maar laten we het over de laatste druppel hebben – zullen we? Laten we het over de verdomde tijd hebben dat je een ander meisje bij haar middel vasthield terwijl ik stond te wachten tot je mijn bestaan zou erkennen. Laten we het hebben over hoe ik me voelde toen je naar voren leunde om iets in haar oor te fluisteren terwijl ze rood en duizelig werd van opwinding.
Terwijl. Ik. Toekeek. En. Alles. Zag. Gebeuren.
Toen realiseerde ik me dat ik niet geen interesse heb om niet gerespecteerd te worden door iemand voor wie ik mijn normen heb verlaagd. Wat dacht je dat er zou gebeuren? Dacht je echt dat ik zo dom was om er rustig naar te kijken. Dat ik dan de volgende keer dat je besloot dat ik je aandacht waard was gewoon in je armen zou vallen?
De woede die op dat moment over me heen kwam was verblindend. Ik vroeg me voortdurend af wat ik had gedaan om dit te verdienen. Toen herinnerde ik me dat het niets met mij te maken had.
Nou, ik had je een kans gegeven. Ik heb mijn normen verlaagd voor een jongen die zijn handen niet bij zichzelf kon houden. Hoe ongelooflijk moet het zijn geweest dat je dacht dat ik niets meer was dan een gek klein ding, die op elk bevel van jou stond te wachten.
Ik ben die persoon niet en dat zal ik ook nooit zijn.
Ik moest mijn vrienden ervan overtuigen dat je een goed hart had, omdat ze niet konden begrijpen wat ik in je zag. Al die tijd konden jouw vrienden niet geloven dat je een vrouw zoals ik had gescoord. Ze waren verbaasd, op zijn zachtst gezegd.
Ik kan het zeker zien aan het aantal berichten dat ik van hen kreeg, die me vertelden dat ik beter verdien dan wat jij te bieden hebt. Op dit moment geloof ik niet eens dat je deze uitleg verdient, maar ik weiger nog persoonlijk met je te praten.
Mijn tijd en mijn aandacht zijn iets dat jij je niet kunt veroorloven. Ik heb mijn normen voor je verlaagd. Mezelf ervan overtuigd dat je het waard was. Alleen maar om met volslagen gebrek aan respect behandelt te worden.
Veel succes om nog een keer een meisje zoals ik te vinden. Je capriolen zullen je nergens brengen, dat kan ik je beloven.
Ik kan mezelf ook beloven dat ik mijn normen nooit meer zal verlagen voor een armzalig excuus van een man als jij. Vanaf nu zal ik alleen genoegen nemen met iemand die in staat is om alle energie en liefde die ik geef te beantwoorden.
Anders is het beter dat ik alleen blijf. Bij jou zijn was echt een downgrade. Ik ben zo blij dat dat voorbij is.
De groeten.