Engelse literatuurles, derde rij, eerste stoel, blond haar en een kopje thee. Dat is mijn idee van hem. Alles was altijd helemaal hetzelfde, behalve zijn kleding natuurlijk. Maar zelfs dat was altijd hetzelfde.
Ik ben een boekenwurm, dus het was absoluut een van mijn favoriete lessen. Ik had altijd veel te zeggen, maar gelukkig voor mij was hij net als ik. En ik mocht genieten van zijn prachtige interpretaties van citaten en het belang van romans die we hebben gelezen. God, ik smolt elke keer als ik hem hoorde praten.
Hij was zo slim en ik had het gevoel dat ik meer van hem had geleerd dan van onze professor. Maar ik was altijd te bang om hem te benaderen. Elke dag tijdens de lunchpauze zaten we allemaal bij elkaar. Nou, wij allemaal, behalve hij. Hij zat altijd ergens alleen iets te schrijven.
Ik vroeg me altijd af wat hij in dat notitieboekje aan het schrijven was. Het was enorm en hij had de laatste pagina’s ervan al bereikt. Was hij zijn eigen roman aan het schrijven? Of hield hij meer van poëzie?
Dat kon ik niet zeggen, maar mijn idee van hem was er zeker van dat zijn kamer vol boeken stond. Ik stelde me het voor als een gigantische bibliotheek met de meest comfortabele bank en de geur van kaneelkaarsen. Een plek waar je uren kunt zitten en lezen. Ontsnap aan de lelijke realiteit en laat je vangen door het boek van je keuze.
De waarheid was echter dat mijn realiteit niet meer zo lelijk was. Het had hem, en elke dag dat ik naar hem mocht kijken was een zegen. Ik dacht dat ik verliefd werd.
Maar dat komt omdat er altijd wel iets was dat hij deed waardoor ik dacht: “Wauw, hij is echt geweldig.”
Ik heb bijvoorbeeld altijd van honden gehouden. En op een dag toen ik naar huis ging, zag ik hem ze op straat voeren. Toen besefte ik dat hij dat eigenlijk elke dag deed. Hij had geen hond, maar hij kocht lekkernijen om de zwerfhonden te voeren.
Op een dag hoorde ik hem praten aan de telefoon. Hij organiseerde een toneelstuk dat zou dienen als een evenement om donaties in te zamelen voor kinderen in ziekenhuizen. Ik wist dat ik erbij moest zijn.
Ik bedoel, een combinatie van mijn liefde voor literatuur, acteren, hem, en iets goeds doen voor de wereld. Kan het nog beter? Dus het was mijn tijd om hem eindelijk te benaderen. Hij was zo aardig, precies zoals mijn idee van hem was. En ik kreeg de rol!
Ik denk niet dat ik ooit zo opgewonden was geweest nu we al een paar minuten hadden gepraat. Mijn jongen van de derde rij draaide zich zelfs elke keer om en glimlachte naar me voordat de les begon.
Hij was volmaakt. Hij kende me niet eens, maar hij begroette me nog steeds en lette op me. Ik stelde me graag voor hoe geweldig het zou zijn om een relatie met hem te hebben. We zouden samen boeken kiezen, de verfilmingen bekijken en bespreken wat we zouden willen veranderen.
Ik was er vrij zeker van dat hij een romanticus was, dus stelde ik me voor dat hij me honderden rozen zou sturen of voor mijn raam zou zingen. We zouden samen de honden voeren en alle mooie historische plekken bezoeken die de wereld verbergt.
15 dagen gingen voorbij en we begonnen aan ons stuk te werken. Ik bracht steeds meer tijd met hem door en we kwamen dichter bij elkaar. Twee maanden later begonnen we te daten. Ik zweer dat er op dat moment niemand gelukkiger was dan ik.
“Eindelijk zullen al mijn dromen over mijn leven uitkomen”, dacht ik. Nou, zo kwam het niet echt over.
Niets was zoals ik me had voorgesteld, mijn idee van hem kwam totaal niet overeen met de werkelijkheid.
Hij stuurde me geen bloemen, in plaats daarvan praatte hij alleen over hoe ik een andere baan moest vinden omdat ik met te veel mannen werkte. We voerden de honden niet samen, hij werd, zo bleek later, ervoor betaald.
We hebben nooit samen boeken uitgekozen omdat hij niet wilde dat ik zijn leesplannen onderbrak. En we hebben nooit samen films gekeken. Hij vond dat mensen die ernaar kijken hun tijd verspillen.
Ik dacht dat hij de aardigste persoon ooit was, maar het enige wat hij deed was me verdrietig maken. Hij hield niet van mijn vrienden en met elk woord dat hij zei, gaf hij me het gevoel waardeloos te zijn. Ik ging van de gelukkigste persoon ter wereld naar de meest verwarde persoon in het hele universum.
Hoe is het mogelijk dat iemand die zo perfect is eigenlijk niet zo perfect is? Het is onmogelijk dat ik alles fout heb, dus wat is het probleem? Heb ik iets gedaan? Misschien was ik niet de vrouw van zijn dromen, dus voelde hij niet de behoefte om moeite te doen.
Ik denk dat hij gewoon een fantasie was, gewoon een idee van mijn hoofd. Nu weet ik hoe de werkelijkheid eruit ziet. Ik denk niet dat er iets moeilijkers is om het idee van iemand los te laten. Maar ik weet dat ik op de goede weg ben. Beseffen dat hij slechts een fantasie was, is de eerste stap, en vaak ook de moeilijkste.
Dus, als je bent zoals ik, blijf gewoon zwemmen. Op een dag bereik je de kust en wordt alles waar je ooit van hebt gedroomd werkelijkheid. Je werd verliefd op het idee van hem, maar dat is niet wie hij werkelijk is. Dus streep hem door en verken de wijde zee.