Je huilt weer, hè?
Je probeert zo hard om aan deze wereld vast te houden en aan je overtuiging dat goede dingen met goede mensen zullen gebeuren als de slechte tijden voorbij zijn. Er zit een angst in je borst dat karma niet eerlijk voor je is. Je probeert echter nog steeds aan de hoop vast te houden dat alles goed komt.
Maar wat als het niet beter wordt? Wat als je gewoon geen gelukkig liefdesleven gaat hebben? En dat alles wat er met je is gebeurd, slechts een herinnering is dat liefde niet echt is?
Je geloofde in de liefde. Het was een van die geneugten van het leven die je op de been hield. Telkens wanneer het moeilijk werd, sloot je je ogen en herinnerde jezelf eraan dat je lief moest hebben. Je moet van je leven houden, je moet van je vrienden en je geweldige partner houden.
Na zoveel gebroken harten en zoveel mislukte relaties, geeft het ritueel dat je ooit gelukkig maakte je nu alleen maar angst. Het herinnert je aan de momenten waarop je recht in de ogen van je ex keek terwijl hij je vertelde dat je niet interessant genoeg was. Of die keer dat je hem vertelde dat je van hem hield, en hij je gewoon de rug toekeerde.
Je dacht dat hij een zware dag op het werk had, maar laten we even eerlijk zijn – het maakt niet uit hoe moe je bent, je hebt altijd tijd en energie voor hem.
Het gedrag dat je van je exen hebt doorstaan, net zo goed als de jongens met wie je terloops hebt gesproken, deed je geloven dat liefde niet bestaat. Het doet je afvragen of je überhaupt moet proberen iemand te leren kennen wanneer ze je eerst alleen maar overstelpen met liefde – en je vervolgens ghosten.
“Waarom zou ik in de liefde geloven?”
Je huilt in je handen terwijl je probeert je kalmte terug te krijgen. Het helpt niet dat je jezelf dwingt om dieper te ademen of dat je je gedachten tot zwijgen brengt. Het is een enge gedachte als je echt begint te beseffen dat niemand je de liefde zal geven die je verdient.
Je denkt dat niemand er ooit voor je zal zijn, dat niemand zoveel van zichzelf zal geven om van je te houden als je klaar bent om het aan iemand anders te geven. Niemand zal andere opties afwijzen omdat ze je echt als de enige persoon zien van wie ze in deze wereld ooit zouden kunnen houden.
Er kunnen zelfs momenten zijn dat je naar die paren om je heen kijkt, en het enige wat je kunt zien een leugen is. Waarom zouden ze doen alsof ze gelukkig zijn als je duidelijk kunt zien dat ze net ruzie over iets onbelangrijks hebben gehad?
En heeft haar vriend net naar een andere vrouw gekeken? Nou, opgeruimd staat netjes met dat gedoe, mannen zijn schoften, en vrouwen zijn dom. Het hele concept van liefde is een enorme hoax zodat we ons verbitterd kunnen voelen. Wie heeft dit dwaze ding überhaupt bedacht dat we allemaal in ons leven proberen te vinden? Liefde is gewoon idioot.
Of toch niet?
Er is maar één goede reden waarom je in de liefde zou moeten geloven, en ik kan het met je delen als je hart bereid is om het te accepteren. Wil je die reden leren kennen?
Je moet in de liefde geloven vanwege de manier waarop je liefhebt.
Laat me dat herhalen: je moet in liefde geloven vanwege de manier waarop je liefde ervaart.
Je voelde het, nietwaar? Je voelde de manier waarop je lichaam zich tot iemand aangetrokken voelt. De manier waarop je ziel oplicht in hun aanwezigheid. En de manier waarop je glimlach op je gezicht kruipt zonder het zelfs maar te proberen.
Het is zoveel gemakkelijker om jezelf voor de gek te houden omdat je geest loslaat en je hart het volledig overneemt. Je voelde het. Het was echt. Je voelde de manier waarop je hart een paar slagen oversloeg toen je zintuigen door het object van je genegenheid werden overspoeld.
Je voelde het geluk, de gelukzaligheid, de tederheid. Het zat daar, in je borst.
Er waren tijden dat je het gevoel had dat als je de persoon van wie je houdt pijn zou doen, het jou nog meer pijn zou doen. Je wilde ze nooit kwaad doen. En het enige wat je wilde was ze dicht bij je houden en ze veilig houden. Je ex heeft zich echter nooit ingehouden om je pijn te doen en je hart te breken.
Hij was heel open in zijn plezier in je pijn, ook al vertelde hij je dat hij van je hield. Hij verzekerde je ervan dat hij de man is die aan je zijde zal blijven.
Maar hij loog. Iemand die van je houdt, zou je dat nooit aandoen. Net zoals je niet zoiets vreselijks zou doen met iemand van wie jij houdt.
Je voelde de behoefte om iemand te beschermen en hun belangrijkste focus te zijn. De enige reden waarom je zoveel tijd en aandacht van iemand zou verwachten, is omdat je weet dat je bereid was om hetzelfde terug te geven. Je was klaar om alles achter te laten om de andere persoon alles te geven.
Dat is de enige reden waarom je in de liefde moet blijven geloven. Het was echt. Je voelde wat liefde is en hoe het zou moeten voelen. Je twijfelde niet aan je hart, dus je moet niet aan het bestaan van dit perfecte gevoel twijfelen.
Als iemand je niet de liefde geeft die je verdient, dan is dat omdat ze dat niet kunnen. Ze weten niet hoe ze op de juiste manier van je moeten houden en hoe ze je veilig kunnen houden.
Er is liefde in deze wereld. Je moet gewoon geloven dat iemand van je zal houden zoals jij er klaar voor bent om van hem te houden. Je moet niet stoppen met in de liefde geloven, alleen maar omdat sommige vreselijke mensen misbruik van je pure hart maken omdat ze denken dat ze dat kunnen.
En je moet in de onschuld van liefde geloven, omdat liefde niet bestaat om je te kwetsen. Het bestaat om je leven mooier te maken.
Dus geef alsjeblieft niet op. Ergens in deze wereld is er liefde voor je, en je zult het vroeg of laat ervaren.
De liefde bestaat. Je voelde het. Het bestaat, al is het maar in je hart.