Zolang als ik me kan herinneren hebben de mensen om me heen mijn innerlijke kracht bewonderd.
Een aantal waren zelfs jaloers.
Een aantal hebben me openlijk geprezen en een aantal hebben dat gedaan waar ik niet bij was, maar iedereen die me kende had daar erg veel respect voor.
Zelfs mijn beste vrienden vroegen zich af hoe ik altijd met een rechte rug door het leven ging.
Hoe lukt het me steeds om weer overeind te krabbelen als ik onderuitga en om een oplossing te verzinnen voor de ergste situaties?
Ik was jarenlang trots op mezelf.
Ik dacht dat ik gewoon van nature emotioneel en psychisch sterk was en dat ik alles zelf had bereikt, niemand had me aan het handje meegenomen of me in de goede richting gestuurd.
Tjonge, wat zat ik ernaast.
Over één ding hoef ik niet te twijfelen: ik moet mezelf ook zeker dankbaar zijn.
Er is echter iemand die haar hele leven voor mij heeft opgeofferd en die al haar moeite in mij heeft gestoken.
Er is een iemand aan wie ik alles te danken heb, alles wat ik was en alles wat ik zal worden.
En dat is mijn moeder: de sterkste vrouw ooit.
Dankzij haar ben ik de vrouw geworden die ik vandaag ben.
Dankzij haar ben ik klaar voor alles wat er op mijn pad kan komen.
Dankzij haar ben ik niet bang of zwak.
Dankzij haar kan niets of niemand me raken.
Dankzij haar ken ik mijn waarde en pik ik het niet als anderen me proberen te kleineren.
Dankzij haar neem ik geen genoegen met minder dan ik verdien en laat ik de mensen die geen plekje in mijn leven verdienen niet dichterbij komen.
Dankzij mijn moeder, die altijd een ontzettend sterke vrouw is geweest, ben ik een sterke vrouw geworden.
En dat is onbetaalbaar.
Mijn moeder heeft me namelijk nooit gehersenspoeld en me verteld dat ik niet zwak mag zijn.
Ze heeft het nooit gehad over hoe een sterke vrouw eruit hoort te zien en hoe je er een wordt.
In plaats daarvan leerde ze me alles wat ik moest weten door het goede voorbeeld te geven.
Ze leerde me de enige manier om te overleven in deze harde wereld door me te laten zien hoe ik dat praktisch gezien aan moest pakken.
Mijn moeder heeft me geen een keer verteld dat ik me moest schamen voor mijn emoties of dat tranen en emotionele pijn een teken van zwakte waren.
Ze liet me echter wel zien hoe ik daar het beste mee om kon gaan en hoe ik mezelf kon genezen als ik gekwetst werd.
Ze heeft me er nooit van geprobeerd te overtuigen dat ik geen man nodig heb of dat het beter was om alleen te zijn.
Ze heeft niet gezegd dat mannen klootzakken zijn die mijn liefde en sympathie niet verdienen.
Ze liet me echter wel zien dat het mogelijk was om zonder een man te leven.
Ze leerde me dat als je een man kwijtraakt om wie je geeft niet het einde van de wereld is en dat het helemaal niet zo erg is om zolang mogelijk single te blijven.
Mijn moeder heeft me nooit verteld dat ik me zou moeten schamen omdat iemand mijn hart heeft mogen breken of omdat ik de verkeerde keuzes heb gemaakt.
In plaats daarvan zei ze steeds dat iedereen weleens een fout maakt, maar dat je ware kracht doorschemert in hoe je het rechtzet.
En dit is precies wat ze me heeft geprobeerd te leren: om niet weer dezelfde fout te maken en om ervan te leren.
Om geen tweede kansen te geven aan mensen die dit nooit verdiend hebben en om mensen niet toe te staan om mij te blijven kwetsen.
Mijn moeder heeft me geen een keer verteld dat ik zwak was als ik onderuitging en brak.
Ze heeft nooit over me geoordeeld toen ik op mijn slechtst was of toen ik de pijn mij liet opslokken.
Ze heeft me daarentegen wel geleerd om weer overeind te krabbelen, om de verbrijzelde stukjes van mijn gebroken hart op te pakken, om mezelf weer aan elkaar te lijmen en om mijn diepste wonden littekens te laten worden omdat ze me slechts zouden herinneren aan alles wat ik heb doorgemaakt.
Ze heeft me er nooit van geprobeerd te overtuigen dat ik beter ben dan anderen en ze heeft me ook niet geleerd om egoïstisch en egocentrisch te zijn.
Ze heeft er wel haar hele leven voor gezorgd dat ik weet hoe kostbaar ik ben en ze heeft me geleerd dat genoegen nemen met minder dan ze verdient het ergste is wat een vrouw zichzelf kan aandoen.
Ze heeft me geleerd om altijd in mezelf te geloven, zelfs als anderen me tegen proberen te houden; om zelfvertrouwen te hebben dat niemand kapot kan krijgen en om alleen de strijd aan te gaan met degene die ik gister was.
Om mezelf op de eerste plaats te zetten en om nooit meer van anderen te houden, waaronder zijzelf, dan ik van mezelf hou.
Dus ja, volgens alle definities en criteria noem je me waarschijnlijk een sterke vrouw.
Mijn innerlijke kracht, vuur en moed zijn echter niet zomaar ontstaan.
In plaats daarvan moet je nooit vergeten hoeveel bloed, zweet en tranen mijn moeder in me heeft geïnvesteerd.
Je moet onthouden dat ik zonder haar niet half de persoon was geweest die ik nu ben omdat ze me opving als ik onderuitging en vooral omdat ze me daar naartoe heeft geleid.
