Daar was ik weer, een hoge prijs aan het betalen voor mijn vriendelijkheid, in tranen verdrinkend, omdat ik door iemand in mijn rug was gestoken die ik volledig vertrouwde, door iemand waar ik mijn best voor had gedaan.
Het enige dat dit specifieke moment onderscheidde van alle soortgelijke in het verleden is dat dit de laatste druppel was die de emmer deed overlopen, dit was het moment waarop ik er eindelijk genoeg van had.
Ik heb niet besloten om volledig te veranderen en een harteloos kreng te worden.
Ik wilde nog steeds een van de aardige meisjes zijn, maar ik wist dat het hoog tijd was om het woord ‘te’ te wissen dat voor ‘aardig’ kwam.
Ik was een van degenen die bewonderd werd en waar men tegelijkertijd medelijden mee had.
Mijn vriendinnen zeiden, “Ze is te aardig, te goed, te geweldig en dat is precies wat haar het slechtste voor zichzelf maakt.”
Helaas hadden ze gelijk.
Ik was mijn eigen vijand en te aardig zijn tegen mensen was de oorzaak van mijn zelfvernietiging. Daardoor faalde ik zowel in liefdesrelaties als in vriendschappen.
Mijn relaties mislukten, omdat ik te snel te veel gaf. Ik zou alles doen om de ander gelukkig te maken.
Ik was te begripvol en te meegaand.
Ik appte mijn ex bijvoorbeeld terug zodra mijn telefoon ging, ook al negeerde hij mij voor het grootste deel van de dag.
Ik zou hem weer in mijn bed laten, ook al ging hij er daarna vandoor.
Dat hij daar was, dat hij me kruimels serveerde, was toen genoeg voor me. Ik weet niet hoe het ooit genoeg had kunnen zijn en hoe ik me niet eerder realiseerde dat hij alleen misbruik van mijn gevoelens maakte.
Ik was me voor het grootste deel van de tijd niet eens bewust van wat ik deed. Ik zou dingen doen zonder er zelfs maar over na te denken.
Ik zou altijd meer proberen, meer geven en harder werken, zodat hij en al mijn exen het uiteindelijk vanzelfsprekend zouden vinden.
Sommige van mijn vrienden, of beter gezegd ex-vrienden, kwamen daar niet ver achteraan.
Ik was het schoolvoorbeeld van een pleaser en een softie en ze maakten er gebruik van.
Ze wisten dat ze ongeacht wat op me konden rekenen. Dat het niet uitmaakte of het dag of nacht was, ik was er voor ze.
Maar verrassend genoeg, als ik hen nodig had om hetzelfde te doen, dan waren ze er nooit.
Wanneer ik een schouder nodig had om op te huilen, dan vond ik er geen, terwijl de mijne nog nat was van de laatste keer dat ze de mijne nodig hadden.
Ik was er om ze op te tillen en ze zich beter over zichzelf te laten voelen en toen ik op de grond lag, hielpen ze me alleen maar om daar te blijven.
Ik moest zo snel mogelijk harder worden en mezelf veranderen. Ik moest van een paar mensen in mijn leven afscheid nemen.
Ik moest afscheid nemen van ‘te aardig’ zijn. Ik moest leren om eens aardig tegen mezelf te zijn.
Alle liefde, begrip, zachtmoedigheid en vriendelijkheid die ik zo onbaatzuchtig aan anderen had gegeven, begon ik aan mezelf te geven.
Al die kracht en vastberadenheid die ik had getoond als het om vechten voor hen ging, richtte ik naar mezelf.
En het is geen verrassing dat mijn leven ten goede is veranderd.
Wat ik heb geleerd is dat mensen je behandelen zoals je ze leert om je te behandelen. Als je toestaat dat ze je slecht behandelen en over je heen lopen, dan zullen ze dat zeker doen.
Dus stopte ik met moeite doen voor degenen die geen moeite voor mij deden.
Ik stopte met appen en bellen naar degenen die geen echte moeite deden om in mijn leven te zijn.
In plaats daarvan begon ik gelijk te investeren. Ik heb geleerd om de inspanningen van mensen te evenaren.
Wederkerigheid is waar het om gaat; ik verdien de hele tijd genegenheid en aandacht die ik anderen blijf geven.
Ik heb iemand nodig die me al die dingen moeiteloos teruggeeft. Iemand die me tegemoet komt.
Ik ben gestopt met ‘ja’ te zeggen tegen samenkomsten, ideeën en plannen waar ik geen deel van uit wilde maken.
Ik begon vaker ‘nee’ te zeggen en ik realiseerde me dat het een zeer machtige wereld is. Het heeft geen aanvullende uitleg nodig.
Mijn tijd is kostbaar en waardevol en ik kies hoe ik het doorbreng. Ik wil het niet meer verspillen. Ik zal leuke dingen doen voor anderen, maar niet ten koste van mezelf.
Ik verontschuldig me niet meer voor andermans fouten.
Ik kan niet de enige zijn die de schuld krijgt, niet alles is mijn schuld en ik ben niet verantwoordelijk voor de stemming van andere mensen.
Nu neem ik alleen verantwoordelijkheid voor mijn eigen daden. Ik belast mezelf niet zozeer met de gevoelens van anderen als vroeger en ik begon voor de verandering voor mijn eigen gevoelens te zorgen.
Ik stopte met ‘te aardig’ te zijn, omdat ik geen keuze meer had, ik was het zat om me ongezien en vanzelfsprekend te voelen en het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen.
Mijn leven omvat nu alleen de mensen die bereid zijn om zoveel terug te geven als ze willen, mensen die vanwege mij van me houden en niet vanwege wat ik voor hen kan doen.
Mensen die me waarderen en respecteren, omdat ik niet wil dat iemand met me rotzooit.
Ik ben nog steeds een goed persoon, maar ik ben gestopt met overdrijven met aardig zijn en ben begonnen om mijn eigen waarde te zien.
Ik ben nu een nieuwe en verbeterde versie van de aardige vrouw die ik vroeger was.
