Ik weet zeker dat je verhalen over meisjes hebt gehoord die emotioneel veranderen nadat ze gekwetst waren. Over meisjes die gereserveerd en voorzichtiger waren geworden.
Over meisjes die niet meer in de liefde geloven en bang waren geworden om lief te hebben.
Ik weet zeker dat je verhalen hebt gehoord over meisjes die harteloos waren geworden nadat hun hart was gebroken.
Die muren om zich heen bouwden en die gereserveerd werden nadat iemand van wie ze hielden ze volledig had gebroken.
Ik weet zeker dat je verhalen hebt gehoord over meisjes die onbeschikbaar zijn voor anderen nadat bepaalde mannen ze in stukken hadden gebroken.
Nou, als dat zo is, dan weet je alles over mij, want ik ben een van die meisjes.
Ik ben een van de meisjes die met heel mijn hart van de verkeerde man hield. Een meisje dat hem alles gaf wat ze had en een meisje dat dacht dat hij haar verdiende.
Ik was een meisje dat zich inspande in een relatie die geen toekomst had en een meisje dat bereid was om zichzelf voor deze man op te offeren.
Maar ik was ook een meisje dat gekwetst raakte. Een meisje dat als vanzelfsprekend werd beschouwd en wiens kwetsbaarheden en liefde tegen haar werden gebruikt.
En nadat ik het eindelijk met deze man had uitgemaakt, veranderde ik drastisch. Ik stopte met in mensen te geloven en ik dacht dat ieders enige bedoeling was om me pijn te doen en mijn hart te breken.
Ik begon te denken dat alle mannen hetzelfde waren en ik was niet eens bereid om een man een kans te geven, omdat ik dacht dat ik met een gebroken hart zou eindigen, zoals in het verleden.
Dus ik was klaar om alles te doen wat nodig was om dat te voorkomen. Ik was op mijn hoede en had dikke emotionele muren om mijn hart heen gebouwd, die sterk genoeg waren om alle indringers buiten te houden.
En ja, ik ben een emotioneel onbeschikbare vrouw geworden. Sommigen zeggen dat ik ook emotioneel beschadigd ben geraakt.
Ja, deze manier van leven heeft me waarschijnlijk veel liefde ontnomen.
Ik heb waarschijnlijk de kans gemist om een aantal buitengewone mensen te ontmoeten en het is mogelijk dat ik een aantal geweldige mannen de mogelijk heb ontnomen om tot me door te dringen die wel een kans hadden verdiend.
En je zou kunnen zeggen dat er niets goeds aan is.
Maar de waarheid is dat hoewel ik niet meer beschikbaar ben voor anderen om van me te houden, ik mezelf ook tegen elke mogelijke emotionele pijn heb beschermd.
Ik ben ook niet meer beschikbaar voor iemand anders om me pijn te doen. Ik heb voorkomen dat mijn hart weer gebroken wordt.
Ik heb mezelf eventuele tranen en teleurstellingen bespaard. Ik heb het mezelf bespaard om mijn tijd en energie aan iemand te verspillen die het niet waard is om maar een vinger naar uit te steken.
Ik heb mezelf de moeite bespaard om hoop te hebben en plannen voor een toekomst te maken met iemand die me al die tijd heeft gemanipuleerd. Ik heb het mezelf bespaard om verliefd op iemand te worden die alleen maar in mijn broek wil komen.
Ik heb het mezelf bespaard om emotioneel of fysiek misbruikt te worden, om bedrogen te worden en om vernederd te worden.
Van de schuld te krijgen voor elk klein ding dat fout gaat en van iemand die me vertelt dat ik zijn liefde of aandacht niet waard ben.
Ik heb het mezelf bespaard om misbruik van gemaakt te worden, van geleid te worden en voor lief te worden genomen.
Van me af te vragen waarom een man van wie ik zoveel hou nooit genoeg van me kan houden en waarom hij nooit alleen de mijne kan zijn.
Ik heb het mezelf bespaard om uren en uren naar een leeg telefoonscherm te zitten staren en wachten tot hij me belt of om mijn app te beantwoorden.
Van helemaal opgedoft in slaap vallen, wachtend tot hij me ophaalt. Ik heb mezelf vele slapeloze nachten en een oceaan van tranen bespaard.
Van een man smeken om mij te kiezen en van me te houden. Van hem te smeken zich aan me te binden.
Ik heb het mezelf bespaard om mijn waarde in twijfel te trekken en me af te vragen waarom ik nooit genoeg was. Van mezelf afvragen of ik meer had kunnen doen… om de man van wie ik hou meer van me te laten houden.
En ik weet niet of dat het beste was wat ik had kunnen doen. Ik weet niet of ik een andere manier had kunnen kiezen om met mijn verlatingstrauma om te gaan en met mijn gebroken hart.
Maar wat ik wel weet is dat het het enige was wat ik kon doen. En toen zag ik deze manier als de enige manier om te genezen en mezelf te helpen.
