Er komt weer een date night aan en je begon na te denken over wat je gaat dragen. Een rode jurk, of toch een zwarte en rode lippenstift? Misschien moet je je casual kleden, hij houdt sowieso wel van je. Maar er is iets vreemds aan de hand, je hebt het gevoel dat je je relatie ontgroeit.
Je bent niet zo opgewonden om hem te zien als vroeger, en de tijd die je nu met je vriendje doorbrengt is gewoon… Anders. Wat is er aan de hand? Je had een perfect gelukkige relatie, maar opeens lijkt het niet goed.
Heb je gewoon zo’n dag? Of ben je klaar? Is dit het einde van alles waar je de afgelopen jaren voor hebt gezorgd?
Nee, kom op, er is geen permanente stagnatie in een relatie. Sommige periodes kunnen saai zijn, maar uiteindelijk laat de vonk zich weer zien. Toch?
De laatste tijd breng je liever nachten alleen door dan met hem te dineren bij kaarslicht. Je bent erachter gekomen dat lekker in je knusse deken kruipen en alleen een paar films kijken op een zaterdagavond iets is waar je echt van geniet.
Het is niet dat je niet bij hem wilt zijn, maar het kan ongemakkelijk worden op je kleine bank voor jullie tweeën. En als hij in je oor ademt, god, hoe vervelend kan dat zijn!? Ik weet dat je van hem houdt, ik snap het. Je hoeft jezelf niet uit te leggen.
Dat zijn slechts de eerste tekenen dat je je relatie ontgroeit.
Nee, geen van jullie hoeft iets te doen om de ander pijn te doen om de relatie te beëindigen. De vonk is gewoon weg. Daar zijn geen rationele verklaringen voor; dingen veranderen gewoon.
Al zijn eigenaardigheden, luid kauwen en zelfs die plotselinge krachtige boertjes waar je normaal om zou glimlachen, trekken aan je geduld en je wilt hem gewoon vermijden. Meestal denk je dat jij het bent en dat je wat tijd nodig hebt om dingen in je hoofd op te ruimen.
Dit leidt uiteindelijk tot de beroemde “het ligt niet aan jou, maar aan mij” reden om een ogenschijnlijk perfecte relatie te verlaten. Je overtuigt je partner en jezelf ervan dat je gewoon wat tijd nodig hebt om dingen uit te zoeken, maar wat als dat niet helpt?
Het is helemaal oké dat je je relatie ontgroeit. Dat doen we met veel van onze vriendschappen, dus waarom zou het niet normaal zijn om dezelfde situatie in een romantische relatie te hebben?
Het punt is dat twee mensen samen kunnen groeien, van elkaar kunnen leren en elkaar kunnen ondersteunen. Maar op een gegeven moment is het gewoon niet genoeg.
Je stopt met het zien van de toekomst met de persoon van wie je met heel je hart houdt.
Dat betekent niet dat je minder van ze houdt, of dat het je niets kan schelen. Integendeel, je paden werden parallel. Natuurlijk ga je nog steeds dezelfde kant op, maar je relatie begon te stagneren.
Jullie hebben daar geen van beiden voor gekozen. Je kwam min of meer op het punt waarop je niet meer kunt doen voor de persoon van wie je houdt. Het voelt alsof je de top hebt bereikt en daar bent gestopt, bovenaan. Je kunt nu nergens heen, geen manier om te verbeteren.
Als je relatie ontgroeit heb je slechts twee keuzes: blijven of vertrekken. Beide kunnen en zullen waarschijnlijk veel pijn doen. Misschien is het een korte maar scherpe pijn en misschien genees je er nooit helemaal van. Wie weet? Maar beide zijn prima, want na verloop van tijd leer je hoe je ermee om moet gaan.
De persoon van wie je houdt verlaten, zou betekenen dat je alles weggooit waarvoor je hebt gewerkt. Het betekent dat je je gedeelde toekomst met kleinkinderen opgeeft, terwijl je nog probeert jong te blijven om hun tempo bij te houden.
Maar het betekent ook weer je pad vinden en je mogelijkheden verkennen. Het betekent dat je je volledige potentieel ontdekt en uitdagingen aangaat die je anders niet zou aangaan. Maar meestal betekent het opgeven van iemand van wie je houdt een begroeting om de ware versie van jezelf te leren kennen.
Dat je je relatie ontgroeit en opslaat als een van de mooiste herinneringen van je leven, betekent ook ruimte creëren voor iets beters dat op je pad zal komen.
Iets dat je hart zal laten zingen en je ziel zal laten glimlachen.
Blijven betekent echter vechten voor alles waarvan je ooit dacht dat het je lot was, voor iemand met wie je dacht dat je de rest van je leven zou doorbrengen. Het betekent dat je accepteert dat niets perfect kan zijn en dat je uiteindelijk leert werken met wat je hebt.
Als je je perfect gelukkige relatie niet opgeeft, ook al ben je eruit gegroeid, laat het zien hoe dankbaar je bent voor alle zegeningen in je leven. Het betekent geen risico nemen en ervoor kiezen om in je comfortzone te blijven, omringd door het bekende.
Helaas betekent het ook dat je alles moet opgeven wat je zou kunnen zijn. Het laat veel ruimte over voor die irritante ‘wat als’-vragen.
Het creëert ruimte voor twijfel en het voortdurend in twijfel trekken van alles wat je als individu bent.
Ik ga je niet vertellen wat je keuze zou moeten zijn, simpelweg omdat ik niet de juiste persoon ben om dit voor je te beslissen. Het is aan jou om het beste resultaat te kiezen. Je weet wat er gebeurt als je je perfect gelukkige relatie ontgroeit en het is aan jou om het definitieve oordeel te vellen.
Blijf je en accepteer je dat dit geweldige, maar op de een of andere manier saaie leven alles is wat je ooit hebt gewild, of verken je een zee van mogelijkheden die nog steeds op je wachten? Neem de tijd om er goed over na te denken en kies.
Zorg ervoor dat je hart en geest op één lijn zitten en dat je ziel in vrede is. Alleen dan zul je geen spijt krijgen van welk pad je ook volgt. Veel geluk, mooie ziel. Ik weet dat je de juiste beslissing zult nemen.
