Ik geloof in Grote Liefde.
Ik praat en date alsof dat niet zo is.
Ik heb geen ijdele verwachtingen voor de romantiek. Ik zoek niet naar iemand die me het hoofd op hol brengt. Ik ben een van die zeldzame, misschien enigszins afgestompte individuen die wel gek is op de cultuur van de tijdelijke relatie en ik ben blij om in een tijd te leven waar monogamie niet perse de norm is.
Maar ik geloof in grote liefde, omdat ik dit heb gekend.
Ik heb die massieve liefde meegemaakt. De liefde die alles opslokt. Die ‘ik kan niet geloven dat dit bestaat in de fysieke sfeer van deze planeet’ soort liefde.
Het soort liefde dat tot uitbarsting komt en er een onbedwingbare brand ontstaat, waarna deze vlammen tot rust komen en langzaam branden, met gemak, jarenlang.
Het soort liefde waar ze over schrijven in romans en symfonieën.
Het soort liefde dat je meer bijbrengt dan je ooit dacht te leren, en oneindig meer teruggeeft dan ervoor nodig is.
Het is de ‘Liefde van je leven’ soort liefde.
En geloof maar dat het als volgt werkt:
Als je geluk hebt zul je de liefde van je leven ontmoeten. Je krijgt de kans om een relatie met ze te hebben, om van ze te leren, om jezelf volledig aan hen te geven en toe te laten dat hun invloed jou op onmeetbare manieren verandert.
Het is een unieke ervaring.
Maar dit is wat de sprookjes je niet zullen vertellen – soms ontmoeten we de liefde van ons leven, maar mogen we ze niet houden.
We zullen niet met ze trouwen, onze jaren doorbrengen naast hen, hun hand vast te houden als ze op hun sterfbed liggen na een lang, goed leven samen.
We mogen niet altijd vasthouden aan de liefde van ons leven, want in de echte wereld overwint liefde niet alles. Het kan geen onherstelbare onenigheid repareren, het zegeviert niet over kwalen en ziektes, het lijmt geen religieuze scheuren of redt het ons van onszelf als we fouten begaan.
We mogen niet altijd vasthouden aan de liefde van ons leven, omdat de liefde soms niet het enige is dat telt. Soms wil je een klein huis op het platteland met drie kinderen, en zij willen een hectische carrière in de stad.
Soms heb je een de hele wijde wereld om te ontdekken en zijn zij bang om hun achtertuin te verlaten. Soms heb je grotere dromen dan elkaar.
Soms is de grootste, meest liefdevolle stap die je kunt nemen elkaar te laten gaan.
En op andere momenten heb je geen keuze.
Maar nog iets dat er niet wordt gezegd wat betreft het vinden van de liefde van je leven: niet met hen eindigen betekent niet dat ze niet heel erg belangrijk zijn geweest.
Sommige mensen kunnen meer van je houden in een jaar dan anderen in vijftig jaar. Sommige mensen kunnen je binnen een enkele dag meer leren dan anderen je in je hele leven kunnen.
Sommige mensen komen alleen in je leven voor een bepaalde tijd, maar laten een indruk achter die niemand anders kan evenaren of vervangen.
En wie zijn wij om voor die mensen van alles te noemen behalve de liefde van ons leven?
Wie zijn wij om de betekenis die zij aan ons leven hebben gegeven te bagatelliseren, om hun herinneringen te herschrijven, om de manieren waarop ze ons een beter mens hebben gemaakt te veranderen, simpelweg omdat onze wegen zich opeens scheidden?
Wie zijn wij om te bepalen dat we ze snel moeten vervangen – om een grotere, betere, sterkere, en meer gepassioneerde liefde te vinden waar we ons ons hele leven aan kunnen vasthouden?
Misschien moeten we gewoon dankbaar zijn dat we diegene ooit zijn tegengekomen.
Dat we van ze hebben mogen houden. Dat we van ze mochten leren. Dat we onze levens mochten uitbreiden en we door hun aanwezigheid in ons leven zijn opgebloeid.
De liefde van je leven ontmoeten en die weer laten gaan hoeft niet het meest tragische moment in je leven te zijn.
Als je dit toelaat kan het je grootste zegening zijn.
Tenslotte zullen sommige mensen de liefde van hun leven helemaal nooit ontmoeten.
