Al die app-berichtjes, al die videogesprekken en telefoontjes, ze betekenen veel voor me. Dat doen ze, het is gewoon dat ze niets betekenen als ze een spelletje voor je zijn.
Je blijft me vertellen hoe speciaal, geweldig en slim ik ben. Ik wil dat echt geloven, maar je moet me nog bewijzen dat ik dat ben.
Je moet nog steeds mijn vertrouwen winnen dat je niet weggaat zoals elke andere man heeft gedaan. Ik moet er zeker van zijn dat je mijn liefde waard bent.
Ik heb je niet nodig als tussenstop, ik heb niet nog een korte affaire nodig. Ik ben klaar om mijn bestemming te bereiken en ik ben er klaar voor dat jij het bent.
Maar ik denk niet dat ik nog een spelletje met mijn hart en mijn gevoel aankan. Ik denk niet dat ik nog een teleurstelling zal overleven.
En ik verdien iemand die me zal koesteren en van me zal houden. Ik verdien iemand die me zal vangen.
Dus stop alsjeblieft met me verliefd te laten worden. Beloof me niet langer sprookjes en een gelukkig einde, laat me niet langer geloven dat we iets hebben, als we niets hebben. Ik ben maar een mens.
Ik heb hoop, ik heb dromen en ik heb gevoelens. Gevoelens die niet van jou zijn om mee te spelen. Ik ben vaak kapot gegaan en ik heb het niet nodig dat jij me ook laat vallen en te breken wat er nog van me over is.
Ik heb je nodig om me stevig vast te houden, om me te helpen al deze stukjes weer aan elkaar te lijmen.
Zie je, ik heb veel meegemaakt. Ik ben tot een breekpunt gebogen, ik ben gemanipuleerd, bedrogen en vergiftigd door mensen waarvan ik dacht dat ze allemaal de juiste waren.
Ik heb veel bagage bij me, gebroken dromen en hoop, gebroken botten en een hart met littekens. En ik besef dat dit beangstigend voor je is.
Dus begrijp me alsjeblieft als ik je vraag om te gaan, want ik weet niet of je voor dit alles klaar bent.
Ik begrijp dat het soms zo is, dat hoeveel je ook van iemand houdt, ze niet op dezelfde manier van jou kunnen houden. Een dergelijke relatie hebben is veel eenzamer dan alleen zijn.
Alsjeblieft, word niet nog een hoofdstuk van eenzaamheid in mijn leven. Ik zou willen dat je nu weg zou gaan, voordat ik helemaal voor je val. Voordat ik helemaal aan je toegeef. Ik zou het begrijpen als jij dat zou doen.
Maar je blijft me achterna zitten. Je blijft me jaren van liefde beloven, alleen om volgende week te vertrekken en over een maand weer terug te komen. Je belooft me al je steun, alleen om me te laten bungelen als ik je het meest nodig heb.
Ik kan dit niet meer. Dus stop alsjeblieft met me achterna te zitten, tenzij je klaar bent om me te vangen. Ik kan niet voor ons blijven vechten, als het voelt alsof ik de enige ben die vecht.
Ik kan niet in cirkels rond al die verdomde muren blijven lopen die je hebt opgebouwd in de hoop dat je me binnen zou laten.
Op een gegeven moment moet je een beslissing nemen, want muren houden andere mensen niet buiten, ze sluiten je in. Ik heb je binnengelaten, omdat het goed voelde. Wanneer ga jij hetzelfde doen?
