Ik heb het meegemaakt.
Ik herschrijf niet alleen informatie die al miljoenen keren op internet is geschreven. Ik heb dit echt meegemaakt.
Ik heb deze horror echt geleefd, 3 jaar van horror om precies te zijn.
We hebben elkaar ontmoet en we werden verliefd, tenminste dat werd ik. Het was als een sprookje, bijna te mooi om waar te zijn.
Ik had vanaf het begin moeten weten dat het leven nooit zo werkt. Ik had kunnen weten dat er iets mis zou gaan.
Ik had moeten weten dat ik aan de rand van een klif stond. Het uitzicht was prachtig, maar één stapje verder en ik zou een zekere dood tegemoet gaan.
Ja, zo noem ik het leven met hem, een zekere dood.
Eerlijk gezegd was doodgaan een mooie gedachte in vergelijking met wat hij mij aandeed. Doodgaan was een gemakkelijke uitweg die ik weigerde om te nemen, hoewel ik heel erg in de verleiding kwam.
Je weet dat wanneer ze je het verschil tussen goed en slecht leren, sommige mensen zeggen dat je op de duivel moet letten omdat hij zichzelf als iets zal presenteren waar je naar hunkert, als iets dat je niet kunt weerstaan.
Het kwaad verteert en verleidt je en hij was mijn kwaad. Hij was mijn duivel die me betoverde en die probeerde om me te vernietigen.
Maar mijn gewonde ziel vond op de een of andere manier de kracht om zichzelf te herstellen en bij hem vandaan te gaan!
Hij was zo perfect, attent, liefdevol. Ik dacht dat ik alles had, ik dacht dat het leven me een geschenk van liefde had gegeven. Ik dacht dat het me een kans had gegeven om tot het einde gelukkig te zijn. Maar het was allemaal maar een test.
Nu realiseer ik me dat zijn giftige ziel tot mij werd aangetrokken om me sterker te maken, om me te leren weerstand te bieden, om me te leren om voor mezelf te vechten. Het bracht me duizenden tranen en enorm veel liefdesverdriet, maar ik heb de les geleerd en ik heb gewonnen.
Hij was een verdomde acteur.
Hij wist zich zo goed te vermommen dat niemand ooit aan zijn vriendelijkheid en zijn valse glimlach zou twijfelen.
Hij speelde al veel te lang de rol van een zorgzame weldoener en iedereen trapte erin. Ik viel ervoor totdat we gingen samenwonen totdat hij zijn ware gezicht niet meer kon verbergen.
Toen ik leerde om me tegen hem te verzetten en ik voor mezelf opkwam, werden zijn woede en zijn giftige innerlijk groter en sterker.
Zijn acties werden destructiever. Hij voelde dat hij de controle over mij aan het verliezen was en hij werd nog erger.
Er waren momenten dat ik dacht dat hij me op zou geven en me met rust zou laten, maar hij raakte alleen maar meer door me geobsedeerd omdat hij het niet kon uitstaan dat ik op het punt stond om hem te verlaten.
Hij kon niet accepteren dat hij deze strijd had verloren. En dat was het moment dat ik de prijs zou betalen voor het verlangen naar vrijheid, voor het verlangen naar een wereld zonder mishandeling.
Dit is wat hij mij heeft aangedaan, dit is hoe hij zijn dekmantel verknalde en bewees dat hij een giftige manipulator was:
1. Hij speelde het slachtoffer
Als we ruzie hadden, als ik genoeg van zijn leugens had en hem ermee confronteerde, dan speelde voor het slachtoffer.
Op de een of andere manier zorgde hij ervoor dat het altijd over hemzelf ging. Hij wist precies wanneer hij zijn charme aan moest zetten en doen alsof het hem speet, dat hij een fout had gemaakt en dat hij zich nu rot voelde. Ik viel er elke keer voor.
Ik dacht dat het hem echt speet, ik dacht dat hij besefte wat hij me aandeed en ik dacht vooral dat hij het niet met opzet had gedaan.
Toen voelde ik me rot. Ik voelde me schuldig omdat ik hem in een hoek had gezet en hem ervan had beschuldigd een manipulatieve klootzak te zijn. Ik had medelijden met hem en gaf hem nog een kans.
Er waren honderden situaties en ik gaf hem honderden nieuwe kansen en nog steeds veranderde er niets.
Dit is de manier waarop hij me bespeelde en me medelijden met hem liet hebben, dus aan het einde van elk argument zou ik me bij hem verontschuldigen en was ik totaal vergeten waarom ik überhaupt boos op hem was. Dat was al die tijd zijn plan geweest.
2. Hij deed alsof hij me respecteerde
Zoals ik al zei, was hij vanaf het begin aardig en liefdevol.
Hij wilde me de wereld geven. Hij luisterde naar elk woord dat ik zei en hij liet al mijn wensen uitkomen.
Hij was de man waar ik van had gedroomd om de rest van mijn leven mee door te brengen. Was ik even dom en blind.
In het begin luisterde hij echt naar alles wat ik zei. Als ik aan het praten was, dan lette hij op, maar niet omdat hij om me gaf en geïnteresseerd was in wat ik te zeggen had, maar omdat hij er misbruik van wilde maken.
Hij luisterde naar me omdat hij alle informatie wilde gebruiken om me te manipuleren wanneer hij maar wilde.
Zijn plan was om van mij een gehoorzame marionet te maken, een vrouw zonder mening, zonder ruggengraat.
Hij wilde dat ik naar zijn pijpen zou dansen. En gedurende een tijdje slaagde hij daar ook in.
3. Hij gaf me een schuldgevoel
Hij was altijd naast me, waakte over alles wat ik deed en hij vond altijd wel een fout. Zelfs als ik mijn uiterste best deed, dan slachtte hij het af.
Ik dacht dat niets wat ik deed goed was. Ik dacht dat ik niet in staat was om te leven, laat staan om iets te doen.
Dus nam ik al mijn vertrouwen en gaf het aan hem omdat ik dacht dat hij me zou helpen en me zou leren om eindelijk succesvol te zijn.
Dat was mijn grootste fout en zijn grootste triomf.
Toen ik iets voor mezelf wilde doen, liet hij het me toe, maar hij zorgde er wel voor dat ik me schuldig ging voelen omdat ik het deed. En als ik zonder hem uit zou gaan, dan zou ik me niet amuseren.
Ik dacht alleen aan hem en aan het feit dat hij alleen thuis was terwijl ik plezier had.
Dus dan liet ik alles vallen en ging terug naar huis, naar hem, terug naar de ellende en pijn. Dat wilde hij vanaf het begin.
4. Hij was vol beloften
Als je zijn toespraken en zijn beloften had gehoord, dan had je gedacht dat je het gelukkigste meisje ter wereld was.
Hij maakte beloften die op elkaar waren gebaseerd en geen van hen kwam ooit uit.
Het waren gewoon lege woorden die zonder doel werden rondgegooid, ze waren er alleen om me blind te maken en me in het gareel te houden, onder controle.
Ik heb nooit iets gekregen waarvan hij me had verteld dat ik het zou krijgen en dat het was ook nooit de bedoeling. Die dingen werden alleen maar gezegd om me voor de gek te houden en me geduldig te laten wachten tot er iets leuks zou gebeuren.
En weet je wat? Er is nooit iets leuks gebeurd, alleen de dingen die hij wilde laten gebeuren en mijn gevoelens telden nooit.
Hij was het belangrijkste in onze relatie en zolang hij gelukkig was, was er niets aan de hand.
5. Hij deed alsof hij me wilde helpen
Hij deed alsof hij zo bezorgd om me was.
Hij loog tegen me en deed alsof hij zoveel om me gaf, en toch deed hij nooit iets voor me om de last van mijn schouders te nemen. Het waren slechts woorden gevolgd zonder actie.
Zelfs als hij me ‘wilde’ helpen, dan zou hij een perfect moment kiezen om zichzelf aan te bieden. Meestal, als ik hem niet nodig had om me te helpen, of als ik wist dat ik iets beter zou doen dan hem.
En het addertje is, hij wist het. Een paar keer waren er situaties waarin hij met opzet iets verkeerd deed om van het ‘kun je helpen gedeelte’ af te komen en ervoor te zorgen dat ik het hem nooit meer zou vragen.
Het was allemaal van tevoren gepland en ik maakte tegen hem echt geen kans.
6. Hij bekritiseerde en veroordeelde me altijd
Hij zorgde ervoor dat ik mijn plaats kende. Hij zorgde ervoor dat ik nooit het gekke idee in mijn hoofd zou krijgen dat ik kon doen wat ik wilde. En dat kon ik, want ik was beter dan hij en hij wist het.
Dat was zijn grootste angst. Dus hij wilde me degraderen en me het gevoel geven dat ik nergens goed genoeg voor was.
Hij wilde ervoor zorgen dat ik niet eens iets zou proberen door me er van tevoren van te overtuigen dat ik zou falen.
Hij beoordeelde alles wat ik deed en hij moest zelfs de dingen bekritiseren die ik goed deed.
Dat maakte me van binnen helemaal kapot.
Langzaamaan begonnen mijn zelfrespect en zelfvertrouwen te verdwijnen. Ik had geen vertrouwen in mezelf omdat ik dacht dat ik incompetent was.
Geloof me, na een tijdje begin je echt zo over jezelf te denken. Je begint echt te denken dat God je zonder enig doel op deze planeet heeft gezet, dus geef je toe. Je geeft jezelf helemaal aan hem omdat je denkt dat hij tenminste weet wat hij met je moet doen.
Dat is waar zijn manipulatieve gedrag je zal brengen – dat je aan jezelf gaat twijfelen, aan de rand van zelfhaat.
Nu ben ik eindelijk van die hel verlost, maar ik ben verre van in orde. Het is gewoon een zin die ik tegen mensen zeg zodat ze me met rust laten. Ik lieg tegen hen, maar ik lieg niet tegen mezelf.
Ik weet wat ik heb meegemaakt, maar ik weet niet hoe ik van alle pijn en vernedering af moet komen. Maar ik lieg niet tegen mezelf. Ik weet dat het moeilijk zal worden.
Ik val uit elkaar omdat ik de zwaarste strijd heb overleefd die het leven me heeft toegeworpen en nu ben ik aan het genezen en tel ik mijn zegeningen.
Het zal even duren voordat ik weer tot leven zal komen. Liefde? Ik weet niet zeker of het bestaat, maar ik zal het niet van mijn lijst afstrepen omdat ik niet tegen mezelf zal liegen.
Ik heb gewoon wat tijd nodig om alles weer op zijn plaats te zetten en mijn oude zelf terug te krijgen, die hij me zo gemakkelijk liet opgeven.
