Wanneer een vrouw besluit een relatie voorgoed te beëindigen, zal een man vaak leugens over haar gaan verspreiden.
“Ze was gek.” “Ze weet niet wat ze wil.” “Haar verwachtingen waren te hoog.”
Hij geeft haar de schuld en stelt haar verantwoordelijk voor de breuk, terwijl de dingen in werkelijkheid heel anders zijn.
Uiteindelijk is de vrouw meestal degene die verantwoordelijk is voor de breuk, maar niemand vraagt zich af wat er werkelijk is gebeurd.
De waarheid is dat ze slim genoeg was om te beseffen dat de man die ze aan haar zijde had haar niet verdiende.
‘Elk verhaal heeft twee kanten’ en je voordat je een definitieve conclusie trekt, moet je ook mijn kant horen.
Dus…
Beste meneer ‘geef mij maar de schuld’,
Het spijt me om je dit te moeten zeggen, maar dit is waarom je mij niet verdient.
Je hield niet van me. Ja, je zei de woorden, maar je meende ze niet. Ik weet dat nu.
Je woorden waren misleidend en vals (zoals de meeste dingen die je me hebt aangedaan).
Als je van me had gehouden, zou me nooit kapot hebben gemaakt, zoals je wel hebt gedaan.
Geloof me, dat is geen liefde!
Je waardeerde me niet. Ik heb voor je erkenning gevochten, maar ik kreeg het niet.
Ik heb je nooit dingen horen zeggen als “Ik geloof in jou!” “Je kunt het!” of “Jij kunt alles bereiken wat je maar wilt!”
Ik denk niet eens dat deze woorden in je vocabulaire voorkomen.
Telkens als ik succes behaalde, haalde je mij naar beneden en liet mij geloven dat mijn succes er niet toe deed.
Het betekende niets voor je en je wilde dat het ook voor mij niets betekende.
Eindelijk realiseer ik me dat en ik ben blij dat ik er afstand van heb genomen.
Je luisterde nooit naar mijn woorden. Ja, je hoorde ze maar ze kwamen nooit door. Alsof ze ergens tussen je oren en hersenen verdwaald raakten.
Het was alsof ik tegen een bakstenen muur aan het praten was.
Als je had geluisterd, zou je hebben gemerkt hoe wanhopig ik was, hoe ik tot je door probeerde te dringen, je aandacht zocht.
Ik realiseer me nu dat ik gewoon een figuur was die voor je stond. Het is alsof ik nooit een ziel of emoties in mij heb gehad. Zo heb je mij behandeld.
Je loog tegen me. Niet één keer maar meerdere keren. Toch verzon ik telkens excuses voor je, denkend dat je zou veranderen.
Ik hoopte dat het op een dag allemaal voorbij zou zijn en dat we samen konden zijn.
Hand in hand, glimlachend alsof we geen problemen hadden, die opgelost moesten worden.
Nou, ik had het mis. Je leugens gingen door en mijn geduld raakte op.
Nu weet ik dat ik al lang geleden had moeten vertrekken, maar ik had de moed niet. Dus ik bleef.
Je hebt nooit geprobeerd te veranderen.
Ik bood je mijn hulp, in de hoop dat je die zou aannemen en dat we aan onze problemen zouden kunnen werken.
Nog steeds niets. Ik was de enige die een poging deed en daar heb je nooit aandacht aan besteed.
Jij gaf alleen om jezelf.
Je was gelukkig terwijl aan je behoeften werd voldaan en het maakte je niet uit dat ik mijn strijd alleen vocht, zonder iemand die mij hielp.
“Ik ben gelukkig!” was een beroemde uitdrukking van jou. Dat was het enige dat ertoe deed. Mijn geluk was niet belangrijk en dat heb je me duidelijk gemaakt.
Je hebt nooit aandacht besteed aan mijn gevoelens. Boos, verdrietig, kapot – je hebt deze gevoelens nooit opgemerkt.
Jij hebt mij geleerd hoe ik zonder jou moest leven en ik genoot ervan.
Het was bevrijdend om te weten dat je mijn humeur niet zou kunnen bederven of dat je me niet onderuit zou kunnen halen als ik thuiskwam.
Ik deed er eindelijk toe en ik was eindelijk genoeg voor mezelf. Dat is het belangrijkste dat ik in mijn hele leven ben geworden. GENOEG!
Je had geen idee wie je aan je zijde had.
Ik zou bergen voor je hebben verzet (tenminste totdat ik mij realiseerde dat je voor mij niet eens over een plas zou lopen).
Op dat moment besloot ik aan de rem te trekken om de rijdende trein te stoppen, zodat ik kon uitstappen.
Als ik niks meer voor je betekende, zou jij ook niks meer voor mij betekenen.
Het spijt me te moeten zeggen, maar jij verdient mij niet, want ik verdien iemand die veel beter is dan jij.
Ik verdien iemand die volledig het tegenovergestelde is van jou.
Ik verdien iemand die mij als persoon liefheeft en waardeert.
Iemand die om mijn gevoelens geeft en die mij van tijd tot tijd op de eerste plaats zet.
Ik verdien iemand die mij vasthoudt als het moeilijk wordt en als ik geen lichtpuntje meer zie. Iemand die blijft!
Hij zal samen met mij vechten tegen de duistere kanten van mijn persoonlijkheid.
En hij zal me ervan overtuigen dat hij er voor altijd zal zijn en mij niet zal verlaten.
Ik geloof echt dat ik degene verdien die er voor me zal zijn.
Hij zal mijn grootste steun en inspiratie zijn; hij zal me pushen om de beste versie van mezelf te zijn.
Ik verdien iemand die niet tegen me liegt. Hij zal eerlijk zijn en hij zal zijn best doen om met me te praten.
Hij zal me niet buitensluiten als hij geen zin heeft om dingen uit te leggen.
In plaats daarvan zal hij met mij communiceren, mij troosten en mij in zijn armen houden en vertellen dat alles goed komt.
Nu kan ik met trots zeggen dat jij mij niet verdiende. Was ik maar dapper genoeg geweest om dat eerder in te zien.
Mijn leven had zoveel beter kunnen zijn geweest.
Ik had je al lang geleden bij je weg moeten gaan, maar ik was een dwaas die dacht dat je ooit zou veranderen.
Ik realiseer me nu dat mensen zoals jij nooit veranderen. Ze blijven zo hun hele leven.
P.S. Je bent me niet kwijtgeraakt door de dingen die je me hebt aangedaan. Nee, daarom ben ik niet weggegaan. Je bent me kwijtgeraakt door de dingen die je niet hebt gedaan, want dat zijn de dingen die mij het meest hebben gekwetst.
