Toen ik nog een klein meisje was, bracht ik mijn dagen door met dagdromen over mijn geliefde. Maar toen zag ik mijn man voor me, sinds toen dacht ik dat de enige manier waarop man en vrouw van elkaar kunnen houden, is door man en vrouw te zijn. Natuurlijk had ik toen nog geen idee van wat een love bomb was.
Hoe dan ook, ik probeerde me voor te stellen hoe mijn partner van mij zal houden. Wat gaan we doen? Waar gaan we heen? Gaan we überhaupt reizen?
Zal hij elke maandag rozen voor mij kopen, zoals mijn vader vroeger mijn moeder kocht? Zal hij mij mijn favoriete snoepje brengen, aangezien hij weet hoeveel ik van snoep houd? Zullen we elkaars hand vasthouden, zoals Jessica en Tim uit groep acht dat doen?
Ik was vanaf zo’n jonge leeftijd zo bezig met het vinden van liefde, en iedereen vertelde me niet dat ik die eerst in mezelf moest zoeken. Dat kleine ongelukje heeft mij later in mijn leven veel problemen bezorgd…
Love bomb: “Je bent het meest bijzondere meisje dat ik ooit heb ontmoet…”
Ik ontmoette mijn ex anderhalf jaar geleden, bijna per ongeluk. We volgden elkaar een tijdje op Instagram, vonden elkaars foto’s leuk en deelden grappige memes, totdat hij uiteindelijk besloot om me uit te vragen.
Het was een willekeurige zondagavond begin november. Ik heb met mezelf gedebatteerd of ik wel of niet moest gaan. Eerlijk gezegd had ik een beetje een kater van het meidenavondje op zaterdag, dus ik dacht dat het misschien beter voor me was om thuis te blijven.
(O, had ik dat maar gedaan.)
Na vele uren mezelf te hebben opgewonden met de goede oude: “Je leeft maar één keer!” mantra’s, heb ik uiteindelijk besloten onze date niet te annuleren.
We hadden de beste tijd. We praatten veel, lachten veel en raakten een aantal zeer diepgaande onderwerpen aan. Er was geen ruimte voor koetjes en kalfjes, waar ik van hield.
Toen het tijd was om naar huis te gaan, stelde hij een tweede date over twee dagen voor. ‘Ik kan niet wachten om je weer te zien, liefste. Welterusten.” was het bericht dat hij mij die avond stuurde.
Liefste. Ik ben iemands liefste. Het kleine meisje in mij was zo blij.
Onze tweede date was zelfs nog beter. Alles wat hij zei kwam aan. Hij vertelde me hoe grappig, speciaal en slim ik was. Hij vertelde me dat ik mooi ben, er goed uitzie en hoe betoverend mijn ogen waren.
‘Je bent het meest bijzondere meisje dat ik ooit heb ontmoet. Ik denk dat we samen moeten zijn. Het lijkt misschien alsof ik haast heb, maar ik ben zo zeker van jou. Je bent perfect. We zijn letterlijk zielsverwanten.” Typisch een love bomb natuurlijk, maar dat had ik niet direct door.
Ik herinner me dat iets in mij zich zorgen maakte. Het was alsof mijn lichaam me probeerde te vertellen dat er iets niet klopte. Later besefte ik dat dit eigenlijk een onderbuikgevoel heet. Wat ik absoluut negeerde.
Hij was zo geïnteresseerd in mij.
Ik was verbaasd over het feit dat hij alles over mij wilde weten. Het was alsof hij niet kon wachten; hij moest mij zo snel mogelijk leren kennen.
Het was fijn om eindelijk iemand te hebben die oprecht geïnteresseerd leek in mij en mijn leven. En die niet gereserveerd was als het ging om het delen van enkele persoonlijke gegevens van hemzelf.
De love bomb ging maar door: ‘Als we over elkaars verleden praten, voel ik me zo verbonden met je. Ik vertrouw je en ik weet dat jij de persoon bent aan wie ik alles kan vertellen. Ik houd van je.”
Ja. Hij vertelde me dat hij van me hield tijdens een van onze eerste dates. Nogmaals, mijn onderbuikgevoel probeerde mij duidelijk te maken dat dit een rode vlag was, maar het probleem lag in het feit dat rood mijn favoriete kleur werd.
“Ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder jou…”
Vanaf het begin was alles zo intens bij hem. Bij hem was er geen middenweg; hij hield tot het uiterste van mij. Precies zoals dat bij een love bomb gaat.
Hij vertelde me een keer dat hij zoveel van me houdt dat het pijn doet. Hij zei hoe hij denkt dat ik lang niet zoveel van hem hou. Dat ik hem op een dag zal verlaten, waarop ik hem verzekerde dat hij ongelijk had en dat ik ook van hem hield.
Aan die behoefte om mijn liefde voor hem te bewijzen is nooit een einde gekomen; het ging door tot diep in onze relatie. Er was geen dag dat hij mijn geruststelling niet nodig had. Ik begon het gevoel te krijgen dat wat ik ook zeg of doe, het nooit genoeg voor hem zal zijn.
En hij liet me ook geloven dat ik niet eens weet hoe ik moet liefhebben.
Hij wist wat hij moest zeggen of doen om ervoor te zorgen dat ik van hem ging houden, maar zijn woorden en daden hadden een verborgen agenda. Op zijn stiekeme en verwrongen manier liet hij me geloven dat ik niet genoeg ben, en dat zijn liefde mijn reddende genade is. Alsof hij degene was die ik moest ontmoeten om me eindelijk waardig te voelen.
Hij dwong me dankbaar te zijn voor zijn liefde, terwijl ik verdronk in mijn ‘onwaardigheid’.
Hij was zo plakkerig. Iedere dag vond hij weer een nieuwe manier om zijn love bomb mijn kant op te gooien.
Constante telefoontjes, videogesprekken en sms’en werden mijn realiteit. Als ik niet binnen vijf minuten na zijn bericht reageerde, zorgde hij ervoor dat hij mij tientallen anderen stuurde, waar hij mij openlijk bekritiseerde omdat ik hem verwaarloosde.
En als het ging om de tijden waarop we elkaar zouden zien, moest het elke dag zijn, bij voorkeur de hele dag. Ik was volledig verstoken van mijn privacy. Mijn hele leven werd hem. En alleen hij.
Elke keer dat ik met mijn vrienden of familie wilde afspreken, zorgde hij ervoor dat hij mijn humeur verpestte. Ik herinner me dat ik zo hard lachte met mijn vrienden, om vervolgens thuis te komen en mezelf in slaap te huilen omdat mijn vriend, die zogenaamd van me hield, me vertelde dat ik onverantwoordelijk was en een bedrieger – omdat ik hem niet terug sms’te toen hij dat wilde.
Hij wilde dat ik alleen bij hem was. En als ik niet bij hem was, moest ik thuis blijven en verlangde ik naar zijn aanwezigheid.
“Je bent incompetent, onwaardig en dom…”
De eerste keer dat ik wilde dat we een open en gezond gesprek zouden voeren over zijn aanhankelijkheid, jaloezie en algemene gebrek aan respect voor mijn grenzen, haalde hij volledig naar mij uit.
Ik weet nog dat ik zo bang was. Hij beledigde mij op zoveel manieren, dat ik nooit had gedacht dat ik ooit zulke gruwelijke woorden zou horen. Vooral niet uit de mond van de persoon van wie ik zoveel houd.
Mijn hele wereld stortte in. Ik denk dat ik zelfs moeite had om goed te ademen. Ik kon gewoon niet begrijpen waarom iemand zo gemeen zou zijn tegen een ander mens.
Het trieste is dat onze relatie toen en daar niet eindigde. Geloof het of niet, ik was degene die zich moest verontschuldigen.
En zijn kleine uitbarsting van woede gebeurde natuurlijk opnieuw. En opnieuw, en opnieuw. Van die love bomb was opeens niks meer over.
De schade die hij heeft aangericht
We zijn niet langer samen, godzijdank. Maar ik heb nog steeds te maken met de schade die hij heeft aangericht. Ik denk dat dat een kleine prijs is die moet worden betaald. Ik geloofde hem bij iedere love bomb die hij dropte en nu moet ik met de gevolgen omgaan.
Het is prima, echt waar. Ik weet dat het op een dag goed met me zal gaan. Ik ben gewoon verdrietig omdat ik weet dat ik het kleine meisje in mij heb teleurgesteld. Ze had zich vast niet voorgesteld dat liefde zo’n pijn zou doen…
