Mijn hele leven ben ik al van mening dat ik mensen niet op hoor te geven. Ik geloofde dat zodra iemand in mijn leven kwam, ik alles moest doen om hen te behouden.
Ik bleef steeds van mening dat de mensen die in mijn leven komen daar ook moeten blijven. Maar je hebt geen idee hoe verkeerd ik dat zag.
Het was zo naïef om te denken dat iedereen die voorbijkomt een plek in mijn leven en in mijn hart verdient, ik bleef uiteindelijk altijd gebroken, bedrogen en leeg achter. Het ergste is dat ik het mezelf heb aangedaan.
Ik bleef mezelf pijnigen door maar niet te accepteren dat niet alle mensen van wie ik hou ook van mij zouden houden.
Het leek gewoon onrealistisch dat mensen jouw liefde zouden beantwoorden met verdriet. Ik had hier geen begrip voor.
Waarom zou iemand me neer willen halen als ik alleen maar goed voor diegene ben geweest?
Na een flinke dosis liefdesverdriet te hebben ervaren en eenzame nachten te hebben gehad waarop ik mezelf in slaap huilde begon ik me eindelijk te realiseren dat sommige mensen gewoon gemeen geboren worden.
En dat geen hart groot genoeg is om hen te veranderen.
Ik dacht dat ik hen kon veranderen, maar dat kon ik niet. Ik dacht dat als ik hen liet zien hoe liefde kon voelen zij zouden besluiten om goed te zijn, maar dat was niet zo. En toen raakte ik de weg kwijt.
Ik wist niet wat ik moest doen.
Ik kon gewoon niet begrijpen hoe ze op deze manier hun leven konden leiden, dus bleef ik geven en bleven zij mijn liefde en mijn vriendelijkheid aannemen zonder dat ze me daar ooit iets voor teruggaven.
Niet dat ik daar om vroeg, maar toch…
Opeens kon ik het niet meer. Opeens was ik zo moe en zo uitgeput dat ik met moeite mijn bed uitkwam.
Ik kreeg een hekel aan mezelf omdat ik zo zwak was en geen liefde meer over had.
Door er zeker van te zijn dat ieder ander bemind werd, vergat ik gaandeweg om van mezelf te houden.
En wanneer ik mijn best deed om goed te zijn voor de mensen om me heen, deden zij hun best om me zoveel mogelijk te gebruiken.
En zodra ze door hadden dat ik niets meer te bieden had, keerden ze me de rug toe. Kan het nog erger?
Nadat ik emotioneel leeggezogen was, nadat ik mijn best had gedaan voor mensen die dat helemaal niet verdienden, nadat ik alleen was geweest, hoewel dat het laatste was wat ik nodig had, kreeg ik door dat je soms je eigen held moet zijn en dat je je hart moet beschermen.
Want soms is het nou eenmaal zo dat de mensen met wie je dolgraag je leven deelt, prima zonder jou kunnen.
Ik leer langzamerhand dat alleen omdat ik van iemand hou, dit niet betekent dat ze goed zijn voor me.
Alleen omdat ik graag iemand in mijn leven wil, betekent dat niet dat ze het verdienen om er te zijn.
Alleen omdat ik mijn best doe om er voor mensen te zijn, betekent dat nog niet dat ze me waarderen.
Want sommige mensen zullen niet van me houden, wat ik ook doe. Maar ik heb de hoop niet volledig opgegeven.
Want ik weet dat sommige mensen niet minder van me zullen houden, wat ik ook doe. Ik leer langzamerhand deze twee soorten mensen uit elkaar te halen.
Ik leer dat hoewel er dingen zijn die we niet graag zien gebeuren, ze zeker kunnen gebeuren en dat we niets kunnen doen om daaraan te ontkomen.
Ik leer langzamerhand dat er dingen zijn die ik niet wil weten, maar dat het leven me deze dingen evengoed zal bijbrengen.
Ik leer langzamerhand dat er mensen zijn van wie ik hou, maar die ik moet los moet laten omdat ze niets positiefs aan mijn leven toevoegen.
Ik leer langzamerhand om de mensen los te laten die me niet waarderen en ik leer dat ik ze niet zozeer opgeef, maar dat ik mezelf eerder een grote gunst verleen.
Ik wil niet meer vasthouden aan die mensen, alleen maar omdat ik denk dat er nooit iemand anders voorbij zal komen.
Ik leer langzamerhand dat er altijd iemand anders zal zijn voor wie ik wel goed genoeg ben.
Ik leer dat ik meer waard ben dan continu gekwetst te worden door iemand die niet echt om me geeft.
Ik leer om op mijn toekomst te vertrouwen en dat er iemand zal zijn die mijn echte waarde zal herkennen en die me zal behandelen zoals ik dat verdien.
Ik leer om mijn hart te beschermen en ik leer om het niet toe te staan dat mensen die me slecht hebben behandeld ervoor zorgen dat ik ga denken dat er iets mis is met mij.
Ik leer om mezelf niet te kleineren alleen omdat iemand anders mij niet waardeerde.
Ik herinner mezelf eraan dat ik het waard ben, dat niemand anders mijn waarde kan bepalen en dat ik het zelfs waard ben als anderen mijn waarde niet zien.
Op dit moment ben ik erachter dat ik te veel voor anderen heb gedaan en dat daarmee stoppen het enige mogelijke vervolg is.
Ik leer om de mensen los te laten die me niet waarderen en ik loop weg.
Want hoeveel ik ook om anderen geef, ze zullen nooit om mij geven. Hoe goed ik me ook naar hen toe heb gedragen, ze zullen mij nooit een wederdienst bewijzen of ze zullen besluiten om goed te zijn voor iemand anders.
Hoe onbaatzuchtig ik ook ben, ze zullen nooit minder egoïstisch worden. Dus laat ik los.
Ik laat al die toxische, narcistische, egoïstische en zelfingenomen mensen in mijn leven los.
Ik ben het zat om mijn liefde, tijd, vriendelijkheid en wat dan ook, te geven aan mensen die het niet waarderen.
Ongeacht hoeveel liefde ik voor hen voel, ik laat hen gaan.
Ik begeleid ze langzamerhand uit mijn leven en ik leer dat het beter is om een keer je eigen hart te breken dan toe te staan dat anderen continu je vertrouwen schenden, je hart breken en dat ze steeds niet aan je verwachtingen voldoen.
Ik leer dat niet alle mensen die in mijn leven komen voorbestemd zijn om te blijven.
Sommigen zijn alleen bedoeld om me een les te leren, zoals het leren loslaten van degenen die me niet waarderen.
