Als ik mijn leven met jou in één woord zou moeten omschrijven, zou dat woord ‘wachten’ zijn. Want als ik erover nadenk, moest ik wachten tot het ‘goed’ kwam tot ik wegliep.
Ik bleef wachten tot je je leven weer op de rails zou krijgen. Totdat jij meer van mij zou houden.
Ik bleef wachten totdat jij mij verkoos boven wie dan ook. Maar dat heb je nooit gedaan. Tenminste niet totdat ik wegliep.
Het is grappig hoe sommige mensen pas waarderen wat ze hebben als ze het verliezen. Ze waarderen je niet terwijl je daar bent.
Ze zien niet alles wat je voor ze hebt gedaan. Alles wat je hebt opgeofferd.
Ze zien niet hoe belangrijk het was om iemand te hebben waarop ze konden leunen, totdat ze hun supporter kwijtraakten.
Helaas was jij een schoolvoorbeeld van die mensen. Je wist nooit wat je in mij had tot ik wegliep.
Ik begrijp niet dat je het toen niet kon zien. Hoe je niet al mijn liefde kon zien. Het is alsof het niets voor je betekende.
Je behandelde me alsof ik blij zou zijn alleen maar bij jou te zijn. Alsof ik vereerd zou moeten zijn met je aanwezigheid als je eindelijk tijd voor me zou vinden. Terwijl je niets beters te doen had. Ik had altijd het gevoel dat ik als laatste eindigde.
Je had je eigen problemen om mee om te gaan. Het leven heeft je niet eerlijk behandeld. Dat begreep ik. De mijne was ook niet alleen maar zonnestralen en regenbogen. Ik bleef.
Ik luisterde, heb je opgevrolijkt en ik gaf je alle liefde en genegenheid die ik in mij had. Op die momenten heb ik je delen van mij gegeven die ik nooit meer terugkrijg.
Ik had altijd genoeg kracht en positiviteit om ons allebei weer naar de oppervlakte te brengen toen we aan het verdrinken waren.
Zou het niet makkelijker zijn geweest als we het samen hadden gedaan? Als je niet zou wachten tot ik wegliep?
Ik heb je overwinningen gevierd alsof ze de mijne waren. Niets zou mij gelukkiger maken dan jou gelukkig te zien.
Ik heb die dagen gevierd en ik vond het leuk om te zien dat het goed met je ging. Toen ik het goed had, genoot jij er ook van. Dat geef ik je. Je zag mij graag blij en vrolijk. Je zei dat dit mijn beste look was.
Maar waarom liet je me dan zo vaak huilen? Waarom liet je me zoveel nachten alleen, terwijl je je afvroeg waar je was en wat je van plan was?
Waarom was het zo moeilijk voor je om op zijn minst te sms’en? Ik wilde gewoon weten dat je veilig en wel was, dat je aan mij dacht en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken.
Het was een seconde van je tijd en het zou zoveel voor mij hebben betekend.
Je was zo met je bezig dat je me niet naast je zag staan.
Je zag een persoon die er voor je was, maar meer niet. Ook toonde je nooit interesse in de dingen waar ik mee bezig was, hoe mijn dag verliep, of ik me goed voelde of niet. Het draaide allemaal om jou, jij en alleen jij.
God, ik voelde me zo eenzaam. Ik voelde me zo alleen, zelfs als je naast me lag te slapen. Die verbinding die ik in het begin met jou voelde, was er niet meer.
Ik bleef ernaar zoeken. Ik bleef je vragen meer moeite te doen als het je echt iets kon schelen. Om aan ons te werken. Wist ik veel dat dit zich nooit zou oplossen totdat ik wegliep.
Voor een paar dagen was je beter dan perfect. Je was zo aardig en liefdevol dat je alle fouten goed zou maken. Dan viel je terug in je oude gewoontes.
We bleven hetzelfde scenario keer op keer herhalen totdat ik alles zat was. Totdat ik wegliep.
Het was te veel voor mij. Ik kon niet bij je zijn en tegelijkertijd zo alleen zijn. Ik was het beu om te wachten tot alles normaal zou zijn.
Oh hoe beu ik het was om om je aandacht en je tijd te smeken. Helemaal klaar met je parttime-emoties. Ik was het beu om te wachten tot je echt van me zou houden. Dat is het moment dat ik wegliep.
Ik liep weg en het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. En het meest trieste van alles is dat ik niet weet of het verlaten van jou mijn hart heeft gebroken of dat mijn hart gebroken is omdat ik te lang ben gebleven.
En nu ben je hier… en wil je me terug omdat je weet dat je me kwijt bent. Je zegt dat je meer moeite wilt doen. Dat je er voor me wil zijn en dat je je niet kan voorstellen hoe ellendig je zal zijn zonder mij.
Je houdt van me en je geeft om mij. Je zou alles doen om mij terug te krijgen. Dat besefte je pas toen ik wegliep.
Waarom moest je je liefde realiseren ten koste van mijn gebroken hart? Besef ik heb opgegeven op de dag dat ik wegliep?
Hoe kan ik weten dat het anders zal zijn als ik je een tweede kans geef? Ik ben weggelopen en ik weet niet of ik nog terug kan. Misschien heb je te laat voor mij gekozen.
