Moeder zijn is moeilijk, maar een alleenstaande moeder zijn is de moeilijkste baan die er bestaat.
Je blijft achter met veel emotionele pijn, pijn die je eerst moet doorstaan en een kind dat jou nu nog meer nodig heeft dan eerst.
Je huilt elke dag omdat het leven zo oneerlijk is geweest, maar dan zie je twee lichte ogen die je aankijken en die je vragen of het goed met je gaat.
Dus sta je op, probeer je het laatste beetje kracht dat je in je hebt te vinden en zeg je tegen je kind dat het goed gaat met mama en dat je niet echt aan het huilen was – er zat iets in je oog.
Je liegt tegen je kind – je gelooft je eigen leugen niet – maar je wilt hem niet kwetsen, omdat je niet wilt dat hij net als jij eronder lijdt.
Je wilt niet dat hij een vaderfiguur mist, dus je doet altijd je best om de liefde die hij niet van een zogenaamde vader krijgt goed te maken.
Want er loopt een man rond die zijn vader is, maar je zoon zal hem nooit ‘pap’ noemen. Vaders doen zoiets niet. Ze maken moeders niet verdrietig en ze laten nooit hun kinderen in de steek.
Vaders zijn er om hun kinderen elke avond in te stoppen en om hen een kus te geven voordat ze in slaap vallen. Ze komen naar elke voetbalwedstrijd en zijn hun grootste fan.
Vaders dragen hun kinderen op hun schouders en geven hen het gevoel dat ze de hele wereld aan kunnen.
Vaders geven hun kinderen het gevoel dat ze bijzonder en uniek zijn. Maar wanneer er geen vader is om al deze dingen te doen, moet een van de ouders deze taak op zich nemen.
En in dit geval zijn dat de alleenstaande moeders. Ze dragen deze last op hun schouders, maar ze zullen nooit zeggen dat het zwaar is. Ze zijn enorm goed in multitasking en doen dingen die ze nooit voor mogelijk hadden gehouden.
Het vermoeit ze om alles alleen te moeten doen, maar ze hebben het daar nooit over.
Alleenstaande moeders hebben het niet over de 2 banen die ze hebben om de rekeningen en de huur te kunnen betalen.
Ze hebben het niet over alle emotionele pijn die ze vanbinnen voelen en over de liefde die ze nog steeds in zich hebben, want er is niemand om die liefde te beantwoorden .
Ze doen in het openbaar alsof ze de sterkste vrouwen zijn, maar zodra ze thuiskomen, vallen ze compleet uit elkaar – alleen maar stukjes die niet meer aan elkaar kunnen worden gelijmd, wat er ook gebeurt.
En ze leven op die manier – alsof alles normaal is en ze een droomleven hebben.
Alleenstaande moeders zijn echt heldinnen, maar anderen zien dit niet. Het is makkelijk om over hen te roddelen en over hen te oordelen, maar zodra je in hun schoenen komt te staan, zul je zien dat elke dag voor hen een gevecht is.
Het is het vechten voor hun levens en voor dat kleine wezen dat hen bewondert en denkt dat hun moeder sterk is en dat ze elk probleem kan oplossen.
En alleen vanwege die gigantische ogen en die lach die je dag kan maken, vecht jij, de alleenstaande moeder, twee keer zo hard. Je vecht om hen alles te geven, om hen te overspoelen met liefde, genegenheid en advies.
Je hebt 2 banen, omdat je weet dat alimentatie niet genoeg is. Je wilt gewoonweg dat je kinderen niet meer teleurgesteld worden.
Je hebt er een hekel aan om de tranen in hun ogen te zien wanneer ze andere gezinnen samen naar het park zien gaan en ze daarna naar huis gaan.
En je vindt het niet leuk dat je geen geldige reden kunt bedenken om uit te leggen waarom je gezin niet met papa naar huis gaat en waarom hij niet bij jullie is.
Je hebt een brok in de keel, barst bijna in tranen uit, maar toch lukt het je om iets te verzinnen en je kind te vertellen dat je volgende keer lol met papa zult hebben.
En met lood in de schoenen, kruip je naar je lege huis, je doet alsof je de superheld bent die altijd glimlacht en die zich altijd goed voelt.
Je probeert zo erg om de beste versie van jezelf te zijn, om een ideale moeder voor je kind te zijn, maar je weet dat dit lastiger dan ooit is.
Dan, wanneer je kind eindelijk in slaap valt in je armen, kijk je naar hem en je hebt van niets spijt. Je vindt het niet erg om moeder, werkster, dokter, psycholoog, beste vriend, serveerster en beschermen tegelijk te zijn.
Je vindt het niet erg dat je elke dag 24 uur werkt en er geen salaris voor krijgt. Je vindt het zelfs niet erg dat jij degene bent die extra haar best doet, want je weet dat je kind uiteindelijk een goed mens zal worden.
En dat is allemaal aan jou te danken – mam!
Je bent een ware superheld en ik weet dat er iemand bestaat die al je pijn en offers ziet.
Ik weet ook dat je op een dag zal zien dat het zijn vruchten heeft afgeworpen en dat je zo enorm trots op jezelf zult zijn omdat je alles alleen voor elkaar hebt gebokst, zonder enige hulp. En je hebt het gered.
Je belangrijkste project is af en het is door jou helemaal perfect geworden, mam. Dus denk niet dat je fouten hebt gemaakt, want je hebt echt je uiterste best gedaan om het te laten slagen.
Je was een goochelaar, je zorgde ervoor dat iets werkte dat aan het begin niet werkte.
Dus verhef je hoofd, jij trotse vrouw en laat niemand er ooit voor zorgen dat je naar de grond kijkt.
Je bent meer dan genoeg!
Je bent het waard!
Je verdient alleen het beste!
Je weet dat je imperfecties hebt, maar ze maken je zo perfect als jij bent.
Je moeilijke situaties zijn geen spieging van je waarde, want je weet al dat je meer dan genoeg bent, dus laat niemand je ooit van het tegendeel overtuigen.
Ik zal niet tegen je liegen en je vertellen dat het eenvoudig is, want dat is niet zo.
Deze levensfase is net een achtbaan vol van emoties, een gekke rit waarvan de eindbestemming onbekend is. Maar ik weet wel dat het het zeker waard is.
Die kleine ogen die je aankijken en die denken dat je perfect bent, maken het het waard.
Door de kleine handen die zich naar je uitreiken om hen te beschermen, omdat ze denken dat je het sterkst bent, is het allemaal genoeg.
Ze denken dat je de wereld aan kunt en dat is ook de waarheid.
Mam, je kunt met een hand de wereld aan, terwijl je kind de andere hand vasthoudt.
Dus vergeet nooit dat je genoeg bent.
Mam, je bent zelfs meer dan genoeg!
