Ik vond het enigszins moeilijk om met dit artikel te beginnen, maar heb besloten om het toch maar te doen. Waar het mij om gaat, is dat ik andere vrouwen help; vrouwen die wellicht hetzelfde aan het meemaken zijn en niet weten wat ze met hun situatie aanmoeten.
Daarnaast wil ik – door mijn verhaal te delen – vrouwen helpen om een relatie met een narcist zoveel mogelijk te voorkomen. Want geloof me: een liefdesrelatie met een narcist is niet gebaseerd op echte liefde en zal je ook nooit gelukkig maken. Ik heb in mijn verhaal geprobeerd om zo gedetailleerd mogelijk te zijn, zodat het makkelijker wordt om een narcistische partner te herkennen.
Ten slotte wil ik met het delen van mijn ervaring andere vrouwen hoop geven en geruststellen. Als jij een relatie hebt (gehad) met een narcist, weet dan dat er altijd een uitweg is, en dat ook jij zal genezen.
De relatie tussen mij en mijn (narcistische) partner begon bijna als een sprookje. Hij was ontzettend charmant, knap en hij gaf me heel veel aandacht. Hij was ook erg grappig. We leerde elkaar kennen via een datingsite. Na een aantal keren heen en weer te hebben gechat, spraken we af om een date te organiseren. Wat ik van hem verwachte, werd meteen bevestigd.
Hij was in het echt zelfs nóg leuker. De band die we creëerden, was diepgaand en intens. Hij bood me iets wat ik nog nooit eerder had ervaren in mijn vorige relaties.
Hij was gemakkelijk in de omgang en vroeg me vaak wat ik aan het doen was en hoe het met me ging. Hij wist precies de juiste dingen te zeggen. Narcisten hebben het ‘talent’ om gedrag te spiegelen. Ze kunnen tijdelijk bepaalde emoties en eigenschappen overnemen.
En dit zijn kenmerken die zij zelf niet hebben, maar waarvan ze weten dat het gezonde kenmerken zijn. Daarmee lijkt het net alsof ze echt empathisch zijn.
Hij vertelde dat hij het zo moeilijk heeft gehad in het verleden en daarom niemand kon vertrouwen. Ik kreeg al gauw medelijden. En dat deed hij natuurlijk expres, zodat ik empathisch werd. Ik wilde hem bovendien laten zien dat er niet alleen maar slechte mensen op aarde zijn.
Nog geen jaar later besloten we samen te gaan wonen. Op een gegeven moment leerde ik ook een hele andere kant van mijn partner kennen: namelijk een hele controlerende kant. Hij begon steeds dominanter te worden en ik kon me daar totaal niet tegen weren.
Ik deed altijd alles fout in zijn ogen. Ik was bang en wist vaak niet wat ik moest doen. Ook vond ik het moeilijk om het er met anderen over te hebben. Ik schaamde me over mijn situatie. Zijn gedrag ging van aantrekken tot afstoten, constant weer. Hij wilde bij mij zijn, maar tegelijkertijd zijn vrijheid niet opgeven. Er waren momenten dat hij iets te veel genoot van zijn vrijheid en mij dan afstootte. Of wanneer hij onnodig drama creëerde.
Hij werd snel kwaad om de kleinste dingen, om zaken die het niet waard waren om over te discussiëren. Maar op de momenten dat ik ‘m wat minder aandacht gaf, kwam hij weer met zijn volle aandacht bij me terug. Het was heel intens en ook heel verwarrend.
Ik begon onwijs aan mezelf te twijfelen en verloor al snel mijn zelfvertrouwen. Ben ik nu gek? Doe ik iets verkeerd?
Mijn partner had regelmatig last van woede uitbarstingen. Hij dreigde maar al te graag en hij liet bovendien – wanneer het hem uitkwam – slachtoffergedrag zien. Al die gedragingen van hem, al die negatieve ervaringen voor mij, dat vormde mij onbewust.
Ik had dat in het begin totaal niet door. Ik ging me dus automatisch aanpassen aan het gedrag van mijn partner, als beschermingsmechanisme. Ik probeerde er steeds voor te zorgen dat ik altijd aan zijn behoeftes voldeed, om hem gelukkig te maken. Maar ondertussen gaf ik mijn eigen geluk en leven in het algemeen, voor hem op.
Ik vond het heel moeilijk om mezelf los te maken van mijn partner. Ik voelde dat ik emotioneel van hem afhankelijk was geworden. Toen ik dit besefte, schrok ik hier erg van en raakte nog meer verward. Dit gevoel van angst en verwarring paste helemaal niet bij de emoties die ik in het begin van de relatie voelde. Ik voelde me toen veilig, gelukkig en dacht dat ik echt mijn soulmate had gevonden. Die droom viel dus in duigen.
Doordat hij mij emotioneel intimideerde, verloor ik steeds weer een stukje van mezelf. Mijn hele persoonlijkheid werd aangetast en ik werd steeds ongelukkiger. En dat maakte het tegelijkertijd moeilijker voor mij om uit de relatie te komen. Ik was emotioneel van hem afhankelijk geworden en ik voelde me krachteloos.
De narcistische kant wisselde mijn partner af met juist hele leuke karaktertrekken. Dit was nog iets wat het moeilijker maakte voor me om bij deze man weg te gaan. Ik was constant verward.
De leuke kanten die hij liet zijn, waren juist de kanten waarop ik viel toen we elkaar net leerden kennen. Naar die leuke trekken was ik steeds weer op zoek. Ik snakte naar die fijne kanten van hem. De narcist is zich hiervan bewust: als het alleen maar ellendig zou zijn, zou je natuurlijk al snel weg zijn. Hij probeerde me zo bij hem te houden. Hij fakte empathie door zich leuk voor te doen.
Ik verloor het zicht op de realiteit en ging werkelijk over van alles en nog wat twijfelen. Ik ging de mening van mijn narcistische partner overnemen. Zo beweerde hij bijvoorbeeld dat ik egoïstisch was, dat ik dingen verkeerd zag, etc. Op een bepaald moment ging ik dat geloven. Misschien was ik ook wel teveel met mezelf bezig en moest ik (nog) meer opgeven om mijn partner gelukkig te maken. Misschien ben ík gewoon het probleem.
Altijd als ik iets wilde bespreken, mondde het uit op een ruzie. Terwijl ik alleen maar iets rustig wilde bespreken. Het kwam er altijd op neer dat ik weer iets fout had gedaan. Het enige wat ik wilde, was het met hem over dingen hebben, als koppel, om zo samen een oplossing te bedenken.
Maar dit leidde alleen maar tot meer conflicten, waarbij ik achterbleef in verwarring. Langzamerhand leerde ik dat ik maar beter mijn mond kon houden. Praten met mijn partner had toch geen enkele zin. Het zou alleen maar de sfeer nog verder verpesten. Ik raakte eraan gewend om mijn eigen behoeften en emoties aan de kant te schuiven.
Op een gegeven moment ging ik (eindelijk) inzien dat er iets niet klopte. Ik had de moed bij elkaar verzameld om eens met een vriendin te gaan praten over het gedrag van mijn partner. Ik voelde me al een tijd zo ongelukkig, dat ik besloot dat er iets moest veranderen.
Ik vertelde haar hoe hij me behandelde, hoe ik constant verward was. Dat ik zo vaak heb geprobeerd om het probleem bij mezelf te zoeken. Mijn vriendin bevestigde dat het gedrag van mijn partner niet normaal was. Ze adviseerde me om zo snel mogelijk bij hem weg te gaan, want ik verdiende beter.
Ik merkte dat ik emotioneel compleet de weg kwijt was geraakt. Ik moest weer in contact komen met mezelf, met mijn intuïtie. Ik was die verbinding met mezelf in mijn relatie met de narcist helemaal verloren.
Na het gesprek met mijn vriendin, besloot ik om stappen te ondernemen. Zonder het te zeggen tegen mijn partner, nam ik het besluit om me meer op mezelf te richten. Ik concludeerde ook dat het probleem niet bij mij lag, maar bij hem.
Zo ging ik meer tijd besteden aan mijn werk en besloot er een cursus bij te doen. Ook ging ik vaker iets leuks met vriendinnen doen. In het begin vond ik deze veranderingen ontzettend eng, maar ik merkte dat het met goed deed. Ik was weer aan het genieten van de (simpele) dingen in het leven.
Ik begon me weer gelukkig te voelen en besefte inderdaad dat mijn relatie niet normaal was. Ik kreeg eigenlijk de kans om alles helder te zien en het werd me ineens duidelijk: Ik moest weg bij mijn partner, koste wat het kost.
Toen mijn partner merkte dat ik de relatie niet meer zag zitten, brak hij in stukken. Hij wilde ineens niet meer leven en probeerde van alles om me over te halen om bij hem te blijven. Dat vond ik in het begin moeilijk, maar ik begreep al snel dat dat manieren waren om aandacht te vragen. Ik hield voet bij stuk.
Ik moest mezelf weer terugvinden. Ik wist niet eens meer wie ik was en wat ik nu wilde. Ik was enorm (emotioneel) afhankelijk geworden van mijn partner. Ik had niet meer mijn eigen leven, en was alleen maar bezig met wat voor hém goed was. De reden waarom ik me al die tijd zo ontzettend leeg voelde.
Misschien ben je geschrokken van de tekst die je zojuist hebt gelezen. Of misschien ben je er juist emotioneel van geworden, omdat jij hetzelfde hebt meegemaakt. Als jij nog in een relatie zit met een narcist, wil ik je uit bescherming adviseren om zo snel mogelijk de relatie te beëindigen. Luister naar je gevoel en neem het serieus.
Een narcist is heel moeilijk te veranderen. Je zult nooit gelukkig worden met iemand die lijdt aan narcisme. Een narcist zal zich nooit laten behandelen omdat hij/zij nooit zal inzien dat hij/zij het probleem is.
Bovendien wil ik je graag hoop geven, want er zijn manieren om weer te ‘helen’. Ikzelf besloot hulp te zoeken bij een psycholoog. Ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen even makkelijk is. Ook voor mij was het een enorme stap; ik vond het doodeng.
Na mijn ervaringen te hebben aangehoord, geloofde de therapeut dat ik te maken had gehad met een narcistisch persoon. Iemand die aan narcisme lijdt, vindt zichzelf onwijs belangrijk en denkt dat hij/zij altijd alles beter doet. Ook houdt hij/zij ervan om in de aandacht te staan en hebben ze totaal geen inlevingsvermogen. De emoties van anderen zijn voor hen totaal onbelangrijk.
Tijdens de behandeling leerde ik om de aandacht steeds weer naar mezelf terug te brengen. Naar mijn eigen emoties en behoeften. Deze aandacht ging al die tijd alleen maar naar mijn partner en naar het in stand proberen te houden van de ongezonde relatie.
Het hielp mij echt om weer naar mezelf te luisteren en mijn eigen behoeften te erkennen. Ik moest deze vaardigheid weer helemaal opnieuw aanleren, alsof ik die totaal was kwijtgeraakt.
Ik zag in wat er van mezelf was overgebleven: niks. Ik voelde me zwak en diep gekwetst. En angst; ik voelde heel veel angst. Ik kreeg vaak spontane huilbuien bij het besef. Tegelijkertijd kreeg ik last van woede.
Mijn therapeut gaf aan dat deze boze gevoelens er voor zouden zorgen dat ik mijn grenzen weer kon aangeven en kon opkomen voor mezelf. Ik sprak af met mijn therapeut om het contact met mijn narcistische partner compleet te verbreken. Ik blokkeerde hem op al mijn social media accounts en ook zijn telefoonnummer heb ik geblokkeerd. Ik zorgde ervoor dat hij op geen één manier meer contact met me kon opnemen.
Hoe naar mijn tijd met mijn narcistische ex partner ook was, ik heb ervan geleerd. Het was een harde levensles. Ik weet dat ik sterk ben en mezelf op tijd heb kunnen redden. Het kostte tijd om mijn leven weer helemaal op orde te hebben, maar nu gaat het goed met me.
Gelukkig heb ik ook veel fijne mensen om me heen die me steunen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier goed uit bent gekomen, ondanks zijn pogingen om steeds weer met me in contact te komen. Bovendien heb ik door deze grote fout een hoop over mezelf geleerd. Ik begrijp dat mijn grote empathische vermogen me juist vatbaarder maakt voor dit soort ervaringen. Ik hoef geen muur op te zetten, maar ik moet me wel beter leren beschermen en meer naar m’n gevoel luisteren.