Wat we hadden was sterk en intens.
Ik weet dat de meeste mensen denken dat hun liefdesverhaal anders is dan dat van anderen, maar ik geloof oprecht dat onze romance bijzonder en uniek was.
Vanaf het moment dat we elkaar tegenkwamen schreeuwde een luide stem in mijn hoofd dat het nooit wat zou worden tussen ons.
Ondanks dat ik het type ben dat altijd op haar voorgevoel vertrouwt koos ik er deze keer voor om het te negeren.
Mijn gevoelens voor jou waren sterker dan mijn onderbuikgevoelens en ik verlangde gewoon naar je.
Ik probeerde ertegenin te gaan.
Ik probeerde jou en deze vurige passie uit mijn hoofd te zetten maar een onzichtbare kracht trok me steeds weer tot jou aan.
Uiteindelijk moest ik accepteren dat ik mezelf niet in de hand had wat jou betreft en dat ik niet alleen maar passie voelde, het was liefde geworden.
Ondanks dat ik een hekel aan je had vanwege de macht die je over me had was dit juist ook wat ik zo aantrekkelijk aan je vond: het feit dat je mij kon veranderen.
Ik was altijd een stabiele, kalme vrouw en niets of niemand kon me van de wijs brengen. Tot jij op mijn pad kwam.
Je veranderde al mijn principes en ik werd door jou alles wat ik niet wilde zijn. Als ik bij jou was, was het leven een emotionele achtbaan.
Alles was buitengewoon tussen ons; toen ik van je hield werd ik volledig opgeslokt door de liefde die ik voor je voelde en toen je me pijn deed heeft die pijn me helemaal kapotgemaakt.
Ik had het gevoel dat ik doordraaide, alsof ik slachtoffer was geworden van mijn eigen emoties en dat mijn emoties het enige waren dat me door het leven begeleidde, of ik dat nou leuk vond of niet.
Je gaf me het gevoel dat ik leefde zoals niemand ooit tevoren, zelfs toen jij me een lijdensweg bezorgde en vooral toen we gelukkig waren.
Voordat ik het wist was ik op alle mogelijke manieren verslaafd aan je: emotioneel en zelfs fysiek.
Als je er niet was, was ik emotioneel van slag en voelde ik fysieke pijn omdat je niet bij me was en dat had ik nooit eerder meegemaakt.
Je haalde tegelijkertijd het beste en het slechtste in me naar boven.
Je was de enige man die me het gevoel kon geven dat ik een onschuldig klein meisje was maar tegelijkertijd ook de sterkste krijger.
Je kon me het gevoel geven dat ik in de wolken was en ervoor zorgen dat ik in de put zat. Je was tegelijkertijd mijn zwakte en mijn kracht.
En dit contrast zorgde ervoor dat ik bij je bleef.
Ondanks de pijn die je me hebt aangedaan heb je me ook de mooiste momenten van mijn leven gegeven en diep vanbinnen geloof ik nog steeds dat je erg veel van me hield.
Misschien is dat nog steeds zo. Je wilde dit gewoon niet op de juiste manier laten zien of je wist niet hoe.
Ik weet alleen maar dat dit niet genoeg voor me was.
Als je echt van iemand houdt geef je diegene geen kleine beetjes liefde en aandacht, je geeft jezelf volledig aan de ander.
En dit kon jij gewoon niet, ondanks dat ik zoveel moeite deed.
Ik gaf mezelf volledig aan je en jij hield jezelf altijd grotendeels verborgen voor de buitenwereld, maar ook voor mij.
En hoe hard ik mijn best ook deed, ik kon jou nooit helemaal bereiken.
Ik had altijd het idee dat er een kloof tussen ons was, hoe close we ook leken. En telkens als je het gevoel had dat ik te dichtbij kwam nam je de benen.
Voordat ik je ontmoette was ik zo sterk dat ik door niets of niemand kapot kon worden gemaakt; dat dacht ik tenminste.
Maar elke keer als je er weer vandoor ging werd ik zwakker en zwakker.
Ik wachtte dagenlang op je terugkeer en accepteerde de verontschuldigingen terwijl je nooit sorry had gezegd.
Ik wist nooit wat er aan de hand was als je niet bij me was.
Ik vroeg je nooit of je een ander had, niet omdat ik je blindelings vertrouwde maar omdat ik doodsbang was voor je antwoord.
En hoewel het beter was om het niet te weten maakte dit me ook kapot.
Ik dacht echter echt dat al mijn slapeloze nachten en tranen het waard waren geweest als je maar bij me terugkwam.
Maar na een tijdje realiseerde ik me dat mijn eenzame en pijnlijke momenten steeds langer gingen duren en dat onze gelukkige momenten zeldzaam werden.
De laatste keer dat je terugkwam beloofde je me dat we eindelijk een gelukkig en kalm leven zouden kunnen leiden.
Je beloofde me dat je niet meer twijfelde en dat je zeker wist dat ik de ware was. We hadden het over de toekomst.
En alles leek even perfect.
Maar toen deed je het gewoon weer. Ik weet niet of je het eng vond om je te veel open te stellen of dat je een ander had gevonden.
Maar eigenlijk maakt het nu niet meer uit. Het enige dat telt is dat je me weer hebt verlaten.
Alleen nu brak er iets vanbinnen. Als iemand me zou vragen waarom deze keer anders was zou ik daar geen antwoord op kunnen geven.
Ik denk dat ik er gewoon schoon genoeg van heb.
Ik heb me gerealiseerd dat ik jarenlang heb gewacht tot je me zou verlaten en dat ik wachtte tot je terug zou keren.
Ik heb jarenlang jouw leven geleid en geprobeerd om jou te repareren en je problemen op te lossen.
Ik heb jarenlang verlangt naar al je liefde en ik heb jarenlang om je liefde gesmeekt.
Je laatste vertrek was de druppel. Ik heb geen tijd, energie en geduld meer over en ik denk dat ik emotioneel aan het einde van mijn latijn ben.
De meeste mensen denken dat dit slecht is, maar het is eigenlijk goed: het kan alleen maar beter gaan.
En daarom ben ik er klaar mee.
Ik ben er niet klaar mee omdat ik besloten heb dat het tijd is om niet meer tegen je in te gaan, ik ben er klaar mee omdat ik besloten heb dat het tijd is om mijn brein en hart niet meer met elkaar te laten vechten.
Mijn emoties hebben hun kans gehad maar ze hebben niets uitgehaald en daarom is het tijd om rationeel te denken.
Ik denk dat dit het moeilijkste is wat ik ooit heb moeten doen, maar ik laat je eindelijk los.
Ik laat je los, ook al weet ik niet of je überhaupt van plan was om weer terug te komen.
Er zit hoe dan ook niemand meer op je te wachten.
En ik zeg dit niet om je bang te maken en om ervoor te zorgen dat je terugkomt.
Ik weet dat je me waarschijnlijk niet gelooft maar ik laat je echt gaan en ik laat hierbij ook degene los die ik door jou ben geworden.
Ik doe alles weg wat me aan jou doet denken. Al onze herinneringen.
Ik verbrand al onze foto’s met een glimlach op mijn gezicht en ik gooi al je cadeautjes weg.
Niet omdat deze dingen niks voor me betekenen maar omdat ik nooit verder zou kunnen als ik steeds dingen tegenkom die me aan jou doen denken.
Ik laat bovendien de dromen en wensen los die aan jou verbonden zijn. Ik laat de toekomst los die we samen hadden kunnen hebben.
Ik laat het idee los dat jij ooit rustig was geworden naast mij. Ik laat het idee los dat we zielsverwanten zijn die samen oud zullen worden.
En ik laat de mogelijkheid los dat ik je kan redden want nu weet ik dat ik eerst mezelf moet redden. Ik wil namelijk erg graag gelukkig zijn.
En alles wat ik met je en voor je heb gedaan deed ik omdat ik naar dat geluk verlangde.
Ik dacht dat we dat samen konden hebben maar ik weet nu dat dit onmogelijk was. En het was hoog tijd dat ik dat eens accepteerde.
Ik dacht nooit dat het me zou lukken om jou achter me te laten. Maar ik moet dit gewoon doen om mezelf te redden.
Als ik vast blijf houden aan deze vicieuze cirkel zal ik helemaal in elkaar storten.
En ik zal net zoals jij worden: kil, afstandelijk en emotioneel onbereikbaar en dat is wel het laatste wat ik wil.
En jij zal er niet meer zijn om mij aan elkaar te lijmen.
Ik wil leren om weer compleet te zijn, zonder jou in mijn leven. En ik wil gelukkig worden met een nieuw iemand.
Denk maar niet dat ik een wrok koester. Ondanks de pijn die je me hebt aangedaan vergeef ik je oprecht, omdat ik weet dat je gewoon niet beter wist.
En ik wens je het beste, uit de grond van mijn hart.
